مودی بودن اینجوریه که در عین حال میخوای کسی باهات حرف نزنه ، اما میخوای یه نفر باهات حرف بزنه و درکت کنه دوسداری گله کنی و غر بزنی اما پشیمون میشی ، دوسداری بخندی اما گریه میکنی. دوسداری تلاش کنی ولی همه چیز رو میسپاری به سرنوشت ، دوسداری زل بزنی تو چشاش و هیچ حرفی نزنی ولی توقع داشته باشی اون بفهمه. یه آدم مودی زیاد فکر میکنه و برنامه میریزه. اما به هیچکدوم عمل نمیکنه و یهو یه تصمیم جدید میگیره ، یه مودی موقع عصبانیت نمیفهمه چی میگه اما بعدش خیلی پشیمون میشه ، و من همون مودیِ خود درگیرم که هنوز نمیدونم از زندگی چی میخوام .