#پاکستان
#یادداشت: شناخت و بررسی تشکیلات و تاریخچه فعالیت گروه طالبان پاکستان
🔸تحریک طالبان پاکستان، نام گروهی تروریستی در مناطق قبیله‌ای پاکستان است که از دسامبر سال ۲۰۰۷ میلادی علیه دولت این کشور فعالیت می‌کند. این گروه پیوند نزدیکی با گروه‌های مختلف از القاعده و لشکر طیبه تا طالبان افغانستان دارند.
در اوایل دهه ۷۰ ه.ش “حافظ محمد سعید” و “عبدالله عزام” دو تن از اساتید “اسامه بن لادن” رهبر گروه تروریستی القاعده، گروه تروریستی دیگری به نام “لشکر طیبه” و “مولانا صوفی محمد” گروه “نفاز شریعت محمدی” را در پاکستان ایجاد نمودند که اعضای این گروه به همراه اعضای القاعده برای مبارزه با شوروی به افغانستان فرستاده شدند.
پس از پیروزی مجاهدین در افغانستان این گروه‌ها فرصت ایجاد پایگاه‌های آموزشی در دو طرف خط مرزی دیورند (Durand) را پیدا نمودند و ده‌ها پایگاه آموزشی در این مناطق ساختند. پایگاه‌های لشکر طیبه، جیش محمد و گروه القاعده تحت نظر سازمان اطلاعات پاکستان (ISI) در منطقه مریدک در استان لاهور پاکستان قرار داشت که به تربیت نیروی شبه نظامی و انتقال آنها به افغانستان می‌پرداخت.
تمامی اعضای این گروه‌ها در فتح افغانستان سهیم بودند، زیرا اعضای این گروه‌ها در جهاد علیه حکومت کمونیستی افغانستان شرکت کرده بودند و برای موفقیت امارت اسلامی طالبان در این کشور قربانی داده بودند. سرانجام در سال ۱۳۸۶ ه.ش (۲۰۰۷ میلادی) فاتحان خارجی جنگ افغانستان که ۱۳ گروه مسلح پاکستانی بودند، با یکدیگر متحد شده و تحریک طالبان پاکستان (TTP) را پایه گذاری کردند.
بررسی و شناخت جنبش طالبان پاکستان بدون رجوع به تاریخچه طالبان در افغانستان میسر نیست. زیرا از یک سو این دو گروه به لحاظ ساختار سیاسی و عقیدتی به همدیگر پیوند خورده‌اند و از سویی دیگر پناهگاه‌ها، نیروی انسانی و رهبران معنوی و نظامی این دو گروه در خط مرزی دیورند با یکدیگر ارتباطی نزدیک دارند.
اصطلاح “طالبان” ابتدا برای توصیف گروهی سیاسی-فکری به کار گرفته شد که در سال ۱۳۷۳ ه.ش (۱۹۹۴ میلادی) در شهرستان سپین بولدک استان قندهار واقع در جنوب افغانستان، با دیدگاه اسلام دیوبندی و عقیده وهابیت ظهور نمود. آنها با فتوای جهاد از سوی رهبر معنوی شان “ملا محمد عمر مجاهد”، شهر مهم قندهار را فتح کردند و پس از آن برای ساقط کردن حکومت کمونیستی، راهی شهر جلال آباد و پایتخت افغانستان یعنی شهر کابل شدند.
در زمانی که طالبان در افغانستان مشغول جهاد برای سرنگونی حکومت کمونیستی و سپس کشمکش با حکومت مجاهدین متشکل از تاجیک‌ها، هزاره ها و ازبک ها بود، مناطق قبیله نشین پاکستان از جمله وزیرستان شمالی و جنوبی، مسیر امن و خط تدارکاتی تسلیحات آنها بود. پس از حاکمیت طالبان بر افغانستان برای سه سال و وقوع حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ میلادی (۲۰ شهریور ۸۰ ه.ش) در آمریکا، کشورهای غربی به رهبری آمریکا و ناتو با چراغ سبز پاکستان، لشکرکشی به افغانستان را آغاز کردند. همزمان با حمله نیروهای آمریکا و ناتو به افغانستان در سال ۱۳۸۰ ه.ش، اعضای تندرو طالبان افغانستان (شامل: طالبان ازبک تبار، حزب حرکت اسلامی ازبکستان، مهاجرین چچنی، حزب اسلامی ترکستان شرقی) و اعضای عرب نژاد گروه تروریستی القاعده به مناطق شمالی و شمال غربی پاکستان (وزیرستان شمالی و جنوبی) پناهنده شدند.
همکاری پاکستان با آمریکا در حمله به افغانستان در کنار دستور “پرویز مشرف” نخست وزیر پیشین پاکستان، برای محاصره مناطق قبایل نشین این کشور و دستگیری اعضای فراری القاعده علیرغم هماهنگی با بزرگان قبایل، برای ارتش پاکستان دردسرساز شد.
ارتش پاکستان در سال ۱۳۸۲ ه.ش (۲۰۰۳ میلادی) بعد از پنجاه سال وارد وزیرستان جنوبی گردید و عملیات برای دستگیری اعضای القاعده را تا وزیرستان شمالی نیز ادامه داد. به قتل رساندن بزرگان قبایل و چهره‌های معنوی این مناطق از سوی ارتش منجر به اولین درگیری ارتش پاکستان با طالبان افغانستان، القاعده، لشکر طیبه، جیش محمد، و مسلحین قبایل وزیرستان های شمالی و جنوبی در سال ۱۳۸۳ ه.ش شد. این درگیری‌ها منجر به خروج ارتش از وزیرستان شد و قبایل کنترل این مناطق را به دست گرفتند.
🇮🇷 @hemase_25