و در ایران ایجاد یک نظام منسجم برای برنامه‌ریزی در مورد اهداف توسعه‌ای نیمه دهه ۱۳۲۰ محقق شد. در آن زمان یک برنامه هفت ساله با هدف بالا بردن سطح زندگی مردم و توزیع عادلانه ثروت در شورای عالی اقتصاد تدوین شد. این برنامه بین سال‌های ۱۳۲۷تا۱۳۳۴ به اجرا درآمد. اگرچه تداخل این برنامه با نهضت ملی شدن نفت قدری کار را دشوار کرد؛ اما به‌هر حال سازمان برنامه کشور تاسیس شد، نخستین قطب کشاورزی پایه‌گذاری شد، استفاده بهتر از آب رودخانه ها برای کشاورزی مقدور شد و امکان اسکان برخی عشایر فراهم گردید. بین سال‌های ۱۳۳۴تا۱۳۴۱ دومین برنامه هفت ساله عمرانی با نظارت گروه مشاور آمریکایی تحت عنوان «گروه مشاور هاروارد» به اجرا درآمد.