🌹داستان آموزنده🌹. شخصى خدمت امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: دو آیه در قرآن است که تأویل و معناى آن را نمیدانم. یکى «ادعونى استجب لکم» است، که ما هر چه دعا میکنیم، اجابت نمى‏شود؛ حضرت فرمود: «من سِرّ عدم اجابت دعایتان را به شما میگویم؛ اگر تو خدا را در آن چه دستور فرموده اطاعت کنى و آنگاه او را بخوانى، دعایت را اجابت مى‏کند، ولى تو با (دستورهاى) او مخالفت کرده، نافرمانیش میکنی او نیز اجابت نمیکند. با این حال، اگر خدا را از راهش بخوانی، اگر چه گناهکار باشی، خدا دعایت را مستجاب میکند». آن شخص پرسید: راه دعا چیست؟ حضرت فرمود: «نماز که خواندى، ابتدا تمجید کرده، او را به بزرگى می ستایى و به هر نحو که میتوانى حمد و ستایش مى‏کنى، سپس بر پیامبر(ص) و آلش درود می فرستى و به تبلیغ رسالتش گواهى میدهى، و بر ائمه هدى سلام میدهى، آن گاه نعمت‏هاى خدا را بر خود میشمارى و او را به خاطر آن‏ها ستایش و شکر میکنى. بعد به گناهان خود یکایک اعتراف میکنى و هر کدام را که به یاددارى، اقرار مینمایى؛ هر کدام را به خاطر ندارى، به طور سربسته به زبان می آورى و از همه گناهان به درگاه خدا توبه میکنى و تصمیم مى‏گیرى که دیگر گناه نکنى و از روى پشیمانى و صدق نیت و خلوص، و در بیم و امید از آن‏ها استغفار و طلب آمرزش مى‏کنى، سپس میگویى: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَذِرُ إِلَيْكَ مِنْ ذُنُوبِي وَ أَسْتَغْفِرُكَ وَ أَتُوبُ إِلَيْكَ فَأَعِنِّي عَلَى طَاعَتِكَ وَ وَفِّقْنِي لِمَا أَوْجَبْتَ عَلَيَّ مِنْ كُلِّ مَا يُرْضِيكَ فَإِنِّي لَمْ أَرَ أَحَداً بَلَغَ شَيْئاً مِنْ طَاعَتِكَ إِلَّا بِنِعْمَتِكَ عَلَيْهِ قَبْلَ طَاعَتِكَ فَأَنْعِمْ عَلَيَّ بِنِعْمَةٍ أَنَالُ‏ بِهَا رِضْوَانَكَ‏ وَ الْجَنَّة». (یعنی: خداوندا، از گناهانم به درگاه تو پوزش مى ‏خواهم، و از تو طلب آمرزش نموده و به سوى تو توبه مى ‏كنم، پس مرا بر فرمانبرى از خود يارى فرما، و بر هر عمل كه موجب خشنودى توست و بر من واجب نموده‏اى، موفّقم گردان، زيرا من هيچ كس را نديده‏ام كه به چيزى از اطاعتت نايل شده باشد، مگر اينكه تو پيش از آن، نعمتت را بر او ارزانى داشته‏اى، پس نعمتى را بر من ارزانى دار كه به واسطه آن به خشنودى و بهشتت نايل گردم). . بعد از رعایت این مراتب، حاجت خود را بخواه، که امیدوارم خدا ناامیدت نکند و حاجتت را برآورد». (فلاح السائل، ص 38 و 39). . @Bohlol_Molanosradin