برایش امان نامه آوردند. بعضی می‌گویند شرم در چشم‌هایش نشست و سرش خم شد. انگار بخواهد با نگاهش بگوید: حسین جان! مگر پناهی به جز پناهِ تو هست؟! عباس فقط در امانِ توست... -لیلی سلطانی-