﷽ 🌾نکته تفسیری. الف 🌾 به آیات ذیل دقت شود: 1️⃣ وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَميعا( مائده، 32) 2️⃣ إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‏ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرين‏( نمل، 80) 3️⃣ أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشي‏ بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْكافِرينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ( انعام، 122) 🗂 وقتی این سه آیه کنار هم گذاشته می‌شود می‌توان دریافت که مراد از «احیاء» در آیه اول در رابطه با نجات از مرگ یک شخص نیست بلکه مراد نسبت به هدایت‌گری افرادِ گمراه و به دور از نور الهی است چرا که در فرهنگ گفتاری عقلاء هم، در مواقع نجات افراد توسط پزشک و غواص و ... از این تعبیر استفاده نشده و گفته نمی‌شود ایشان وی را زنده نمود بلکه می‌گویند او را از مرگ نجات داد. ✅ با دقت در دو آیه بعدی – که به عنوان نمونه ذکر گردید - به این نکته رهنمون می‌شویم که قرآن کریم از افراد گمراه تعبیر به میّت می‌کند چرا که دل ایشان مرده است و با احیای دل‌های مرده، فعل احیاء تحقق پیدا می‌کند. 📌 به جهت فهم قول مخالف به المیزان، ج 5، ص 317 رجوع گردد. ✧❁ الذکر الحکیم ❁✧ 🆔@Hojjat68Hekmat 🆔https://eitaa.com/joinchat/1290404153Cf2a3596a83