🔴 وقتی رهبر انجمن ضد بهائیت نیز حق سخن گفتن علیه بهائیت را نداشت‼️ در مطلب پیشین وعده داده شد ڪه علت اینڪه چرا از رهبر انجمن ، یڪ سخنرانی عمومی بر علیه بهائیان بجا نمانده، ذڪر شود. حقیقت امر آن است ڪه در سال ۴۷، شیخ محمود به ساواڪ متعهد میشود ڪه نه در امور سیاسی دخالت ڪند و نه بر علیه بهائیت سخنرانی داشته باشد❗️⛔️ نیز در ازای این تعهد، اجازه استفاده از منبر را به او ”تفویض“ مینماید. اینڪه چرا رهبر انجمن چنین تعهدی داده چندان جای تعجب ندارد، چون وی حاضر بود برای نیل به هدفش، بر چنین اموری متعهد شود. ✅ اما آنچه ڪه در این امر بسیار جالب است و جای تأمل دارد، این مسئله است ڪه رهبر و اساتید انجمن، به وضوح برایشان مشهود است ڪه رژیم پهلوی نه تنها دست آنان را در مبارزه با بهائیت ڪاملا باز نگذاشته، بلڪه از مقطعی به بعد ڪفه حمایت از انجمن به تدریج، به نفع بهائیان ضعیف میشود. چرا ڪه رژیم تا آن مقطع، از انجمن نهایت بهره برداری را به نفع خود نموده بود و حال دیگر استفاده قبلی را نداشت و لازم بود تا سیاست جدیدی در قبال این گروه در پیش گیرد. شاید بتوان مدعی شد ڪه آغاز اجرای این سیاست، محدودیت شخص شیخ محمود حلبی بود و این امر تا آنجا پیش میرود ڪه از سال ۵۲ به بعد برگزاری جلسات عمومی انجمن به طور ویژه ای محدود میشود. و از سوی دیگر، بهائیت روز به روز قدرتمندتر... 🔹 و در عمل برای خود انجمن اثبات شد ڪه همانگونه ڪه امام توصیه نموده بود، مبارزه علمی با بهائیت نباید هدف اصلی واقع میشد و این فقط فریبی برای مشغول نمودن ظرفیت زیادی از نیروهای مذهبی بود. 🆔 @hojjatiye