... آنجا که‌ تولستوی در نخستین کلمات شاهکار آناکارنینا می‌نوشت "همه خانواده‌های خوشبخت شبیه هم هستند، اما بدبختی یک خانواده درمانده مخصوص خود اوست" خیلی از زمانه خود جلوتر بود، اما نه آنقدر که بتوان ردی از بخت منحصر به فرد قربانیان را در آن پیدا کرد... آنها که در خونسالی۹۸ به خیال خود رفته بودند در تشییع نگین شهرشان شرکت کنند و القصه قبل از آنکه دستشان به بلندای تابوتی برسد خود را میان تابوتی دیگر جمع و جور غسل و کفن شده یافتند... بدبختی آنها مخصوص خودشان بود، تا آنجا که مصلحت هیچکس و هیچ طرفی ایجاب نمی‌کرد یادی از آنها کند، آنها که خودمان بودند، نه برچسب نخبه داشتند نه مقصدی در خارج از کشور، آنها که نهایتا عددی بودند بر روی کاغذی و با هر خبر کم و زیاد می‌شدند، آنقدر کم و زیاد که چندساعتی اخبار را پایین و بالا کردم تا بفهمم نهایتا چند نفر بوده‌اند و نفهمیدم!(بین ۵۰ تا ۷۰نفر)... آن فراموش شدگان که طرفی برای تلخ نکردن شکوه حضور علاقه‌ای به تجدید یادشان ندارد و طرف دیگر برای آنکه چشم بر جمعیت میلیونی بدرقه سردار ببندد نامی از اینها نمی‌برد... آن تن‌های تنها مانده در گوشه خاک خورده تقویم سال۹۸، نه طبقه داشتند، نه رسانه، و نه احتمالا هیزم آتشی می‌شدند، قربانیان بلاموضوع آن دی‌ماه که نه شمعی برایشان روشن می‌شود، نه سوگی دارند و نه سوگواری، مرگ آدم‌های معمولی که تا زنده بودند زیر پونز نقشه بودند و نهایتا زیر دست و پای آدم‌های معمولی‌تری جان دادند... مثلا فکر کن جمعیت را دیده‌اند و گفته‌اند چه دریایی و بعد آرام آرام زیر آب رفتند و نفس آخر... عجیب است، مگر نه؟ . 🔴🟡 در این ۲سال تنها روایت این حادثه مصاحبه علی مطهری نماینده وقت مجلس بود که گفت: "ما اطلاع دقیق داریم؛ در اتفاق‌های کرمان ۵ نفر در جلسه شورای تامین‌ اعتراض کردند که اگر جمعیت به این نقطه مشخص برسد تلفات خواهیم داشت چون عرض خیابان کم است اما چند نفر دیگر قبول نکرده‌اند و گفته‌اند ما اصرار داریم جمعیت را نشان بدهیم و باید شلوغی جمعیت چشم‌گیر باشد." 📝 صادق فرامرزی ✅صدای انقلاب را از اینجا بشنوید @hojre_enghelab