دختران و پسران علاقمند می باشند که توسط شاگردان استاد فرجی تحت تعلیم و تربیت هستند .
هاتسومی پسر ۷ ساله ای بود که پدرش اولین شمشیر چوبی اش را به او داد و آن زمان هنرهای رزمی اش را شروع کرد و به تمرین با تیغه هایی که از چوب ساخته شده بود می پرداخت و پدرش به او خیلی افتخار میکرد. در اواخر دهه ۱۹۳۰ بود که یک روز زندگی معنوی هنرهای رزمی شروع شد. همان پسر جوان بزرگ شد و آموزشهایش را در تمرین هنرهای رزمی ژاپن تکمیل کرد. او عشق و شور فراوانی داشت و هرچیزی را مطالعه میکرد او میتوانست جودو ، کندو ، کاراته ، آیکیدو ، اکیتووان کاراته و جوکن دو را انجام دهد. در این زمان ۲۰ ساله بود که چهارمین درجه کمربند سیاه را در جودو گرفت و در سال۱۹۵۱ این درجه بسیار بالا برای شاگرد جوان ورزشهای رزمی ژاپن بود. او از خود گذشته ، شجاع و بیشتر از آن سنی بود که نشان میداد.
بعد از جنگ مدتی از هنرهای رزمی فاصله گرفت. در طی اواخر سالهای نوجوانی اش به بوکس غربی و فوتبال آمریکائی روی آورد.
مدتی بعد او دنیای شخصی اش را که عاشق آن بود فراموش کرد و دوباره به هنرهای رزمی برگشت. وی دنبال چیزی میگشت، کاملاً مطمئن نبود که چه میخواهد اما به نظر میرسید سر رشته زندگیاش را گم کرده است. به تدریج خودش را در ردپای قدمهای مرد بزرگی پیدا کرد که زندگی اش را تغییر داد و هنرهای رزمی جدیدی را یادگرفت. توشیتسوکو تاکاماتسو آخرین نینجا زنده واقعی بود. استاد تاکاماتسو زیر پر و بال هاتسومی را گرفت در طی ۱۵ سال راز ۹ مدرسه سنتی نینجوتسو را به او آموخت و بعد فوت کرد. تاکاماتسو در ۲ آورجل ۱۹۷۲ در سن ۸۵ سالگی فوت کرد. اگرچه در سن ۸۵ سالگی او آموزش را کنار گذاشت، ولی آموزش خصوصی را به هاتسومی ادامه داد. و جسم ایشان در قبرستان کومورا ، نزدیک نیرا سوزانده شد.
هاتسومی به مانند یک پسر واقعی به استاد خویش خدمتگذاری میکرد و راه و رسم و آئین سلحشوری (هاگاکوره) را با دقت اجرا میکرد. حتی پس از فوت استاد تاکاماتسو ، دکترهاتسومی به مانند حیات وی با احترام از سنسی تاکاماتسو یاد می کنند.
امروزه شاگردان سوک در سراسر دنیا این روند و شیوههای آموزشی هاتسومی را در قالب بوجینکان شناخته و سعی در ترویج درست و اساسی این مکتب دارند. استاد هاتسومی شاگردان بسیاری درخارج از ژاپن تربیت کرده است که مشغول به تدریس بودو تای جوتسو (نینجوتسو) این هنر باستانی می باشند.