ماجرای تولد و نام‌گذاری مارتین را پارسال نوشتم. حالا شب اول محرم از راه رسیده و دوباره یاد مارتین افتادم... شب قبل از به دنیا آمدن مارتین، همسرم خوابش را دید. بیدارم کرد و گفت فردا به دنیا می‌آید. راست می‌گفت. مثل همهٔ تازه‌به‌دنیا‌آمده‌ها، بی‌شکل و مچاله. اما آرام‌آرام شکل گرفت. اسمش از اول مارتین نبود. روز اولی که بال زد و آمد روی رخت‌آویز نشست، از توی اتاق بلند گفتم: «اسمشو می‌ذاریم مارتین!» و همسرم از داخل آشپزخانه پرسید: «مارتین؟! از کجا به ذهنت رسید؟» و بعد از کمی مکث ادامه داد: «این، مارتین‌ترین مارتینیه که تا حالا دیدم!» پریروز که برگشتم خانه، همسر گفت: «مارتین بال زد و رفت.» گفتم: «بدون خداحافظی؟» گفت: «نه از من خداحافظی کرد. به تو هم سلام رسوند.» خندیدم ولی خب سلام رساندنش، کافی نبود. دوست داشتم دوباره ببینمش. حرف نگفته‌ای بود که باید می‌گفتم بهش. دیروز برگشت. آمد لب تراس نشست. رفتم پیشش. از ما نمی‌ترسد. گفتم: «معنای اسمت رو می‌دونی؟» آن کلهٔ پرزپرزی‌ش را تکان داد که نه. گفتم: «حالا اون مهم نیست. حتا مهم نیست که اسمت آشوریه. مهم اینه که باید لعن بفرستی. اینو که می‌دونی؟» هوهو کشید. می‌دانست. گفتم: «امام صادق گفتن تو رو تو خونه‌مون داشته باشیم. چون نفرین می‌کنی قاتلای امام حسین رو.» سرش را برگرداند کج‌کجکی زل زد بهم. گفتم: «من که بلد نیستم نگهت دارم. ولی هرازگاهی بهمون سر بزن.» شروع کرد بغ‌بغ کردن. گفتم: «بذار قبل رفتنت عکس بگیرم ازت!» ژست گرفت. گرفتم. داشت می‌رفت. گفتم: «راستی! امام حسین به اسمت کار نداره‌ها. رسمت مهمه.» خندید. گریه‌م گرفت. به اندازهٔ باران رگباری شش مرداد گریه‌م گرفت. به اندازهٔ دلتنگی شب اول محرمی که یک سال منتظر هستم برایش. . امام حسین. من، اسمم درسته و رسمم غلط. رسمم‌ رو درست کن... راهم بده به محرم امسالت... @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف