درجمعی سوالی پرسیده شد به این مضمون: چرا این عزاداری‌ها فقط مخصوص امام‌حسین(ع) است؟ چرا برای پیامبر(ص) که بزرگترین و محبوب‌ترین انسان نزد خداست این عزاداری‌ها وجود ندارد؟
پاسخی که به ذهن بنده رسید:
۱_اسلام را پیامبر پدید آورد ولی آنچه باعث بقای اسلام بود، امام حسین (ع) بود
《الاسلام محمدی الحدوث و حسینی البقاء》
پس باید از عامل بقای اسلام زیاد صحبت کنیم و یادش را زنده نگه بداریم، تا در زمان‌های مختلف اسلام زنده بماند.
۲_امام حسین به واجبی عمل کرد که نه معصومین قبلی آن را انجام دادند نه معصومین بعدی. برای معصومین قبلی این موقعیت پیش نیامده بود که قیام علیه باطل و انحراف انجام بدهند و کشته شوند. وقتی امام حسین قیام کرد این تکلیف از معصومین بعدی هم برداشته شد (بنقل از کتاب انسان ۲۵۰ساله_مقام معظم رهبری)
پس امام حسین کاری کرد که هیچ‌کدام از معصومین انجام ندادند. پس طبیعی است که امام‌حسین با تمام معصومین فرق داشته باشد. و ما هر کاری میتوانیم باید انجام بدهیم تا آن حرکت زنده بماند. کما اینکه خود اهل بیت هم همیشه و به هر بهانه‌ای یاد امام حسین را زنده نگه می‌داشتند.
امام سجاد(ع) سال‌های سال گریه می‌کردند. شاید در نگاه اول این گریه احساسی و بخاطر آن جنایات باشد. بله قسمتی از گریه‌های حضرت به همین دلیل است و دلیل دیگر آن بخاطر زنده نگه‌داشتن حرکت و قیام اباعبدالله بوده است تا در یادها بماند.
۳_نحوه درگذشت پیامبر و امام‌حسین هم بسیار باهم متفاوت است. امام‌حسین ویارانش به فجیع‌ترین وضع به شهادت رسیدند و خانواده‌شان به اسارت رفتند.
۴_بنابرروایات خود پیامبر و حضرت زهرا هم برای امام حسین و واقعه کربلا گریه کردند.
البته مسلمانان سالروز رحلت(شهادت) پیامبر را به سوگ می‌نشینند و عزاداری می‌کنند. بنقل تاریخ غمناک‌ترین روز مدینه در طول تاریخ روز وفات(شهادت) پیامبر بود. و دومین روز غمناک مدینه روز بازگشت بازماندگان بنی‌هاشم از کربلا.
✍حسین دارابی
@Hoseindarabi