مطابق سخن مورخان، طوایف عرب، پس از درگذشت پیامبر(ص)، از اسلام رو گرداندند و فقط اهل‌مدینه، مکه و طائف به اسلام وفادار ماندند. سیدبن‌طاووس سپس به بیان ارتداد هر یک از قبایل پرداخته و آن را مانع منازعه و قیام امام على(ع) با دستگاه خلافت میداند؛ زیرا اگر امام با آنها به منازعه برمی خاست، اهل مدینه درگیر جنگ می شدند و اهل‌ردّه بر آنها غلبه می‌یافتند و اهل‌مکه نیز که با نیروی قهریه مسلمان شده بودند، با از میان برداشته شدن قدرت مسلمانان، به کفر خود باز می‌گشتند و تنها طائف باقی می‌ماند که آنها هم وضعیت روشنی نداشتند.
پس اگر امام‌على(ع) با ابوبکر بیعت نمی‌کرد و از حق خود دست برنمی‌داشت و با او به مبارزه برمی‌خاست، اصل‌اسلام در خطر بود. بنابراین، امام ناگزیر شد با ابوبکر بیعت و با اهل مدینه برای مبارزه با اهل ردّه همکاری کند."(۱)
📚 کتاب تاریخ تشیع ج۱_لطف‌الله‌جلالی ص۱۲۲_۱۲۳
(۱)_ابن طاووس. کشف المحجه ص ۱۲۳ و ۱۲۴ _ ابن ابی الحدید شرح نهج البلاغه ج۳ ۱۵۳_۱۵۵
@Hoseindarabi