علامه مصباح رحمه الله: در فرهنگ ما بزرگترين سرمايه زن حياست، اما در ارتباط با مصاديق اين مفهوم ارزشى، جامعه ما افراطهاى بى‌جايى دارد. دختر عفيف و با حجاب را چنان تربيت مى‌كنند كه نتواند جلوى مرد نامحرم حرف بزند و به او تفهيم مى‌كنند كه اين عمل بازتاب حياست! از نظر اسلام، يك زن بايد قدرت سخن گفتن در برابر ديگران را در خود بپروراند، اما بسيار بجا و پسنديده است كه آنجا كه نبايد حرف بزند، حرف نزند و يا صدايش چنان نرم و نازك نباشد كه ديگران را تحريك كند؛ اما نبايد او را عادت داد كه اصلا نامحرم صدايش را نشنود. درواقع ما نتوانسته‌ايم مسائل و جنبه‌هاى مختلف را از هم تفكيك كنيم. اگر سخن گفتن زن در برابر ديگران ناپسند مى‌بود، حضرت زهرا(عليها السلام) كى مى‌توانست، در مسجد مدينه، آن خطبه غراء را ايراد كند؟ يا زينب كبرى(عليها السلام) كى مى‌توانست، در مجلس ابن زياد، خطبه بخواند؟ بله شرع مى‌گويد: نبايد چنان سخن گفت كه موجب تحريك و انحراف ديگران گردد و نحوه حرف زدن بر انگيزنده شهوت باشد والا شايسته نيست كه زن توان حرف زدن نداشته باشد. افراطها و به معنايى تفريطهايى ما در يك سرى مسائل ـ بخصوص ارزشهاى اخلاقى و تربيتى ـ داريم كه آثار بدى بر جاى گذاشته است. ره توشه جلد اول 💠 حسینیه اندیشه 🔸 ما را در ایتا دنبال کنید: @hoseinieandishe