💠 امام حسن مجتبی علیه السلام، کریم اهل بیت 💠 ✍ امام حسن مجتبی(ع)، (۳-۵۰ق)، به مدت ۱۰ سال (۴۰-۵۰ق.) امام مسلمین بود. او هفت سال از عمر خود را با پیامبر(ص) همراه بود و در بیعت رضوان و ماجرای مباهله با مسیحیان نجران حضور داشت. ایشان یکی از اصحاب کسا است که آیه تطهیر درباره آنان نازل شد. آیه اطعام و آیه مودت و آیه مباهله نیز درباره او و پدر و مادر و برادرش نازل شده است. او دو بار کل دارایی‌اش را در راه خدا بخشید و سه بار نیمی از اموالش را به نیازمندان داد. و به سبب همین بخشندگی‌ها، او را «کریم اهل بیت» خوانده‌اند. ✅ در دوره خلافت امام علی(ع) همراه او به کوفه رفت و در جنگ‌های جمل و صفین از فرماندهان سپاه بود. پس از شهادت پدر به امامت رسید و در همان روز، بیش از چهل هزار نفر با او بیعت کردند. معاویه، خلافت او را نپذیرفت و با لشکری از شام به سوی عراق حرکت کرد. امام مجتبی(ع) نیز سپاهی به فرماندهی عبید الله بن عباس به سمت معاویه فرستاد و خود به همراه یک گروه دیگر به ساباط رفت. پس از برخوردی که میان دو سپاه رخ داد و به شکست شامیان انجامید، معاویه تلاش کرد با دسیسه و توطئه میان سپاهیان امام حسن(ع)، زمینه را برای برقراری صلح فراهم کند. ✅ در این شرایط، امام حسن مورد سوءقصد یکی از خوارج قرار گرفت و زخمی شد وگروهی از سران کوفه به معاویه نامه نوشتند و قول دادند حسن بن علی(ع) را به وی تسلیم کنند یا به قتل برسانند. معاویه نامه‌های کوفیان را برای حسن بن علی(ع) فرستاد و به او پیشنهاد صلح داد. سرانجام امام مجتبی(ع) به ناچار صلح و واگذاری خلافت به معاویه را پذیرفت به این شرط که معاویه بر اساس کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) عمل نماید و برای خود جانشین تعیین نکند و همه مردم از جمله شیعیان علی(ع) در امنیت باشند. بعدها معاویه به هیچ‌یک از این شرط‌ها عمل نکرد. ✅ امام(ع) پس از ماجرای صلح در سال ۴۱ق، به مدینه بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ماند. و مرجعیت علمی را بر عهده داشت. وقتی معاویه تصمیم گرفت برای ولایتعهدی پسرش یزید بیعت بگیرد، صد هزار درهم برای جعده (همسر امام حسن) فرستاد تا امام را مسموم و به شهادت برساند. و او این چنین کرد. بنابر نقلی، امام(ع) وصیت کرده بود کنار قبر پیامبر(ص) دفن شود ولی مروان بن حکم و عده‌ای از بنی امیه مانع این کار شدند. سرانجام پیکر او در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. ......................................... 📚 پی نوشت: ۱). الارشاد، ج۲، ص۱۵و۱۷ و۱۶۸ ۲). مسند احمد بن حنبل ، ج ۱، ص۳۳۱ ۳). ابن شهر آشوب، المناقب، ج۴، ص۷ و۱۸و۴۴ ۴). حیات فکرى و سیاسى ائمه، ص۱۴۸-۱۵۵. http://eitaa.com/joinchat/2697003010C86ca0b02c5