سرمقاله امروز: تو خود حجاب خودی «دولت» از میان برخیز ✍ دولت، چه زمانی که از طریق قیمت‌گذاری دستوری محصولاتی مانند خودرو که ثروت سهامداران را تخریب کرده و چه زمانی که از ترس فروریختن بازار سهام به اقدامات حمایتی دست زده، در عمل مشغول ضربه زدن به بنیان‌های بازار سهام بوده است. ✍ سرِ درِ ورودی پارک‌های ملی در اغلب نقاط دنیا نوشته شده است: «لطفا به حیوانات این پارک غذا ندهید.» این جمله نه به قصد دشمنی، بلکه از سر علاقه به حیات وحش نوشته شده است. توریست‌های حیات وحش، با غذا دادن به حیواناتی که طبیعت زندگی‌شان شکار در دنیای بی‌رحم رقابت است، آنها را به خوردن غذای آماده عادت می‌دهند و زمستان وقتی که دیگر توریستی در کار نیست، حیوانات که حالا شکار را هم از یاد برده‌اند، از یافتن غذای خود درمی‌مانند و تلف می‌شوند. ✍ لوییجی زینگالس، اقتصاددان ایتالیایی زمانی رابطه میان دولت و کسب‌وکارها را به مثال بالا تشبیه کرد و از دولت ایتالیا خواست که با اعطای یارانه و تصویب قوانین ضدرقابتی، کسب‌وکارها را تنبل و عاجز از تغییر نکند. رابطه میان دولت و بازار سهام ایران در این چند سال اخیر هم، بی شباهت به مثال بالا نبوده است. دولت ما، چه زمانی که از طریق قیمت‌گذاری دستوری محصولاتی مانند خودرو که ثروت سهامداران را تخریب کرده و چه زمانی که از ترس فروریختن بازار سهام به اقدامات حمایتی دست زده، در عمل مشغول ضربه زدن به بنیان‌های بازار سهام بوده است. ✍ نتیجه مستقیم چنین اقداماتی، بلاموضوع شدن کارکرد بازار سهام در نظام اقتصادی کشور، سردرگم شدن هر چه بیشتر سهامداران و کم کردن توان آنها در پیش‌بینی شرایط آینده و درنهایت مختل شدن نظام تخصیص بهینه منابع بوده و خواهد بود... کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد https://www.donya-e-eqtesad.com/fa/tiny/news-3828787 در این متن روزنامه دنیای اقتصاد،‌ اعترافات جالبی وجود دارد. این‌ها مردم را به مثابه حیوانات وحشی می‌دانند که نباید به آن‌ها ترحم کرد. ترحم به مردم، خوی وحشی گری را از آنان می‌گیرد و موجب می‌شود نتوانند از خود در برابر سایر حیوانات وحشی (سایر مردم) دفاع کنند. به یاد کلیپی افتادم که از ایدئولوگ ایرانی این جریان یعنی مصطفی ملکیان در هفته گذشته دیدم که در آن کلیپ می‌گفت خیریه‌ها نباید به مردم کمک کنند. چون مردم را ساکت و آرام می‌کنند و به دولت نمی‌تازند و آشوب به پا نمی‌کنند. این تفکر، اعطای یارانه و خدمت رسانی دولت به مردم محروم را خلاف روح حیوانی (animal sprite) می‌خواند. همان خویی که ماندویل کندوی زنبور عسل را نیز بر آن خوی تعریف و تعبیر می‌کند. اما از خود بپرسید که آیا تمدن ایرانی اسلامی که نه، آیا نوع بشر می‌تواند با این خوی زیست کند. نکته ظریف دیگر این است که در این مثال، کدام بخش از جامعه را بر حذر می‌دارد که از مردم حمایت نکن؟ طبعا مراد این‌ها، دولت است. و اگر دولت وجود نداشته باشد چه؟ آیا سرمایه‌داران حق دارند از محرومان حمایت کنند؟ بدیهی است که نه. حق ندارند. فعلا همین چند کلمه کفایت می‌کند که ذات این نگاه را بدانید. این که این‌ها نگاهشان به ارز ترجیحی چیست! این‌ها می‌خواهند همانطور که می‌گویند، مردم حیوانات وحشی باشند که در رینگ بازار دست‌ساز و مصنوعی به اصطلاح آزاد به جان هم بیفتند تا رشد کنند. ☘کانال تحلیل های اقتصادی دکتر حمیدرضا مقصودی @hamidrezamaghsoodi