در جامعه ناعادلانه، فضائل اخلاقی هم مخرب میشوند!
عدل در اجتماع به منزله
پایههای ساختمان است و
احسان از نظر اجتماع به منزله
رنگآمیزی و نقاشی و زینت ساختمان است. اول باید پایه درست باشد، بعد نوبت زینت و رنگآمیزی و نقاشی میرسد.
اگر خانه از پای بست ویران است، دیگر چه فایده که خواجه در بند نقش ایوان باشد؟! اما اگر پایه محکم باشد در ساختمان بینقاشی و بیرنگآمیزی هم میتوان زندگی کرد.
همین جودها و احسانها و ایثارهایی که در مواقعی خوب و مفید است و از نظر جودکننده فضیلتی بسیار عالی است، از نظر گیرنده، فضیلت نیست. حساب او را هم باید کرد حساب اجتماع را هم باید کرد.
اگر رعایت
موازنه اجتماعی نشود و حساب نکرده صورت بگیرد، همین
فضیلت اخلاقی، موجب
بدبختی عمومی و خرابی اجتماع میگردد. صدقات زیاد و اوقاف زیاد و حساب نکرده، نذورات زیاد و حساب نکرده در هرجا که وارد شده، مانند سیل، جامعه را خراب کرده، روحیهها را تنبل و کلاش و فاسدالاخلاق بار آورده، لطمهها و خساراتی وارد آورده که کمتر از لطمات و خسارات یک سپاه جرار نبوده..
شهید مطهری، بیست گفتار، ص۶
@iisociology