خیال هیچکس نباید راحت باشد.
یک خواهر و برادر کمتوان ذهنی که ساکن قزوین و تنها بازماندگان خانوادهای هستند که اکثر اعضای آن دارای معلولیت بودند، از سوی نهادهای دولتی و حمایتگر مانند بهزیستی شناسایی نشده و با داشتن به ترتیب بیش از ۴۰ و ۶۰ سال سن هیچ حمایتی دریافت نکردهاند.
آنها وقتی با جنازه برادر بزرگترشان که در خانه مرده بود مواجه میشوند مرگ او را تشخیص نمیدهند و تا چند روز با این تصور که او قهر کرده یا خوابیده به جنازه آب و غذا میدادند.
پدر و مادرشان را سالها پیش از دست دادهاند. سال و علت فوتشان را نمیدانند اما میگویند یکی از برادرها در سالهای دور از دنیا رفته و برادر دیگرشان که چند روز پیش فوت شده، کارگری میکرده و مخارج خانه با او بوده است.
هضم چنین خطایی فقط با عزل مدیرکل بهزیستی ممکن است چرا که بهزیستی قرار است با رسیدگی به جامعه هدف خود خیال نهادهای فرادست را از این قشر راحت کند در حالی که هنوز خانوادههایی هستند که پس از ۴۰ سال حتی شناسایی هم نشدهاند و این یعنی این دستگاه درست کار نمیکند و خیال هیچکس نباید راحت باشد.
متن کامل
@iisociology