🔰 برای بازسازی مشارکت. 🔸 درباره شماره چهارم «نامه جمهور» درست در موقعیتی که نه تنها نظام و ایران، بلکه جامعه در اوج نیاز به مردم است؛ وضعیت موجود و برآیند نیروهای سازنده آن، بیش از همیشه انگیزه‌هایی بر ضد مشارکت ساخته است. چه باید کرد؟ آیا برای دعوت به مشارکت باید عملکرد نیروهای سازنده وضعیت، یا خود وضعیت را توجیه کرد؟ آیا باید در باغ سبز غیر واقعی نشان داد و انتظار داشت نیروهای کهنه، امر نو بزایند؟ آیا معقول است که سازندگان وضع موجود، وضعیت دیگری را رقم بزنند؟ بر خلاف آنان که یا خود نفع دارند و یا به صاحبان نفع سرویس می‌دهند، جامعه، بر خلاف نیروهای ضد جامعه، عقل دارد و از وضع درک دارد. بنابراین از یک‌سو نیاز به مشارکت و از سوی دیگر گفتارهای پوچ و ماهیت ضدمشارکتِ اکثر قریب به اتفاق بازیگران رسمی سیاست، پاسخ به پرسش از چرایی مشارکت را با دشواری‌هایی روبرو ساخته است. ما در این شماره از نامه جمهور اما کوشیده‌ایم نشان بدهیم چگونه در زمانه‌ای که هجوم پوچ‌ها، استدلال بر ضرورت مشارکت را موضوعیت بخشیده و با دشواری‌هایی روبرو کرده است، نگاه تاریخی اجتماعی به پدیده مجلس می‌تواند بنیان مناسبی برای مشارکت در ساخت آینده به دست بدهد. کوشیده‌ایم نشان بدهیم درک ما از نهاد مجلس، کارکرد و تطورات آن تا چه اندازه بسیط است. استدلال کرده‌ایم که فراتر از مجلس باید در پی پارلمان باشیم. مجلس ابزار تحدید قدرت است و از همه مهم‌تر: مجلس، عدالت‌خانه است و راه ایجاد عدالت‌خانه از عدالت‌خواهی می‌گذرد. ما در یکی از مهم‌ترین نقاط تاریخ صد و بیست ساله تمنای عدالت‌خانه‌ قرار گرفته‌ایم. درک درست این نقطه ما را بیش و پیش از شرکتِ تنها در انتخابات، فعال می‌کند. توقف در شرکت در انتخابات مطلوب بانیان وضع موجود است و ما باید به سوی مشارکت در بازسازیِ مشارکت پیش برویم. تلاش کرده‌ایم در حد توان در چهارمین شماره از کتاب مجله نامه جمهور توضیح بدهیم این بازسازی مشارکت، چه ابعادی دارد و چگونه از مهم‌ترین ابعاد پروژه عدالت‌خواهیِ اکنون ماست. ✍ مجتبی نامخواه @iisociology