#رمان_مدافع_عشق
#قسمت_17
هوالعشــــــق
چاقو بزرگے.ڪه دسته اش ربان صورتے رنگے گره خورده بود دستت میدهند و تأڪید میڪنند ڪه باید ڪیڪ را با هم ببرید.
لبخند میزنـے و نگاهم میڪنے،عمق چشمهایت آنقدر سرد است ڪه تمام وجودم یخ میزند...
بازیگر خوبی هستی.
_ افتخار میدی خانوم؟
و چاقو را سمتم میگیری...
در دلم تڪرار میڪنم خانوم.. خانومِ تو!...دو دلم دستم را جلو بیاورم. میدانم در وجود تو هم آشوب است. تفاوت من با تو عشق ووبـےخیالیست نگاهت روی دستم سرمیخورد...
_ چاقو دست شما باشه یا من؟
فقط نگاهت میڪنم. دسته چاقو را در دستم میگذاری و دست لرزان خودت را روی مشت گره خورده ی من!...
دست هر دویمان یخ زده. با ناباوری نگاهت میڪنم.
اولین تماس ما... چقدرسردبود!
با شمارش مهمانان لبه ی تیزش را در ڪیڪ فرو میبریم و همه صلوات میفرستند.
زیر لب میگویـے: یڪےدیگه.!و به سرعت برش دوم را میزنے. اما چاقو هنوز به ظرف کیک نرسیده به چیزی گیر میڪند
باواشاره زهراخانوم لایه روی ڪیڪ را ڪنار میزنـے و جعبه شیشه ای ڪوچڪے راوبیرون میڪشـے. درست مثل داستانها.
مادرم ذوق زده بمن چشمڪ میزند.
ڪاش میدانست دخترڪوچڪش وارد چه بازی شده است.
در جعبه را بازکمیڪنـے و انگشترنشانم را بیرون میاوری. نگاه سردت میچرخد روی صورت خواهرت زینب.
او هم زیرلب تقلب میرساند:دستش کن!
اما تو بـےهیچ عڪس العملے فقط نگاهش میڪنـے...
اڪراه داری و من این را به خوبـے احساس میڪنم.
زهراخانوم لب میگزد و برای حفظ آبرو میگوید:
_ علـــےجان!مادر!یه صلوات بفرست و انگشتر رو دست عروست ڪن
من باز زیر لب تکرار میکنم.عروست!عروس علی اکبر! صدای زمزمه صلواتت را میشنوم.
رو میگردانـے با یڪ لبخند نمایشـے،نگاهم میڪنے، دستم را میگیری و انگشتر را در دست چپم میندازی. و دوباره یڪ صلوات دسته جمعـےدیگر.
ادامہ دارد...
نویسنده این متن:
#میم_سادات_هاشمے
🌐
@Iran_Iran
🇮🇷
http://telegram.me/Iran_Iran