🔻آزاده سرافراز حسن آزاد: 🔹پس از ۲۶ ماه بی خبری، پدرم در مسیر شهرستان از طریق رادیو متوجه آزادی من از اسارت می شود. 🔸اسارت «قصه پر غصه» و غمناکی است که انسان را از موهبت بزرگ آزادی محروم ساخته و او را در بند قیود و حصارهایی می سازد که دیگران در نقش دشمن برای او فراهم می سازند. 🔹اسارت اگر تابع اصول و ضوابطی انسانی باشد می تواند طی یک فرایند طبیعی قابل تحمل باشد و اگر از قواعد بشری عدول نماید، می تواند بستری باشد برای بروز و ظهور انواع رفتارهای ضد بشری که در هیچ قاموس انسانی قابل پذیرش نیست. 🔸دردناکترین چهره اسارت «بی نام و نشانی» است که اکثر اسرای ایرانی و خانواده آنان طعم تلخ آنرا چشیدند. 🔹وقتی «داغ مفقود» بر پیشانی یک اسیر می نشیند نه خود از فردای خود با خبر است و نه خانواده اش اثر و نشانی از او دارند. ادامه گزارش...👇👇👇