سلسله یادداشت های دکتر حبیب الله بابابایی در ماه مبارک‌رمضان رذیلت اجتماعی «غیبت» در میان بعض‌بعض (قسمت سیزدهم) و لا یغتب بعضکم بعضا بعضی از شما غیبت بعضی دیگر نکند (حجرات:۱۲) یکی دیگر از رذیلت‌های کلامی بین بعض‌بعض ها، غیبت کردن (گفتن معایب دیگران پشت سر آنها) است. علامه طباطبایی در جلد ۱۸ المیزان در مورد این آیه می‌گوید: شماره اسلام از این جهت از غیبت نهی کرده است که غیبت اجزای مجتمع بشری را یکی پس از دیگری فاسد می‌سازد، و آثار نیکی را که از هر کسی توقع می‌رود از بین می‌برد. این آثار نیک عبارت است از اینکه هر فرد از افراد جامعه با فرد دیگر بیامیزد و در کمال اطمینان خاطر و سلامتی از هر خطری با او یکی شود، و ترسی از ناحیه‌ی او به دل راه ندهد، و او را انسانی عادل و راست بداند و در نتیجه با او مأنوس شود، نه اینکه از دیدن او بیزار باشد و او را فردی پلید بشمارد. در این هنگام است که از تک‌تک افراد جامعه آثاری صالح و خوب عاید جامعه می‌گردد، و جامعه عیناً مانند یک تن واحد می‌شود. اما اگر در اثر غیبت و بدگویی از او بدش بیاید و او را فردی معیوب بپندارد، به همین مقدار با او قطع ارتباط می‌کند. این قطع رابطه هرچند اندک باشد ولی اگر آن را در بین همه افراد جامعه در نظر بگیریم آنگاه می‌فهمیم که چه خسارت بزرگی به جامعه وارد شده است. در ادامه علامه طباطبایی می‌فرماید: انسان از روز ازل به حکم ضرورت، اجتماع تشکیل داد تا برخوردار از زندگی اجتماعی باشد و در اجتماع دارای منزلتی شایسته باشد، منزلتی که بخاطر آن دیگران با او بیامیزند و او با دیگران بیامیزد، او از خیر دیگران بهره‌مند و دیگران از خیر او برخوردار شوند. غیبت عامل موثری است برای اینکه او را از این منزلت ساقط کندو این هویت را از او بگیرد. در آغاز یک فرد را از مجتمع صالح کم می‌کند، و سپس فرد دوم و سوم را، تا آنجا که در اثر شیوع غیبت تمامی افراد جامعه از صلاحیت زندگی اجتماعی ساقط شوند.