ابیات و آیات ۴_سرخوشی از ثبات از ثبات خودم این نکته خوش افتاد که به جور در سر کوی تو از پای طلب ننشستم چه زیبا و دل انگیز است صبر و استقامت در راه تحقق آرمانهای عالی الهی! میزان اعتبار انسان به اندازه آرمان اوست و هرچه آرمانها عالیتر، رنج حصول آنها هم بیشتر و از این روی تعداد آدمیان عالی همتی که تا پایان راه، برخواسته خویش ثبات ورزیده، از سختیها نمی نالند، کم است؛ چرا که رنج راه، تهدیدات، مطامع و ... بسیاری را از راه به در می برد. حافظ در طلب یار بلند بالا از دوست و دشمن، جورها کشیده و ستمها دیده است؛ اما به دلیل معرفتی که به حقانیت راه روشن خود دارد تا پای جان دست از مطالبه برنمی دارد و همچنان نازش می کشد و نیاز می نماید و تلخیهایش را خوش می یابد و به ثبات خویش بر این راه می بالد. او اگرچه از کمان ابروی دوست قامتش خمیده، خوب می داند که «برچشم دشمنان تیر از کمان توان زد. » بر دلم گرد ستمهاست خدایا مپسند که مکدر شود آیینه مهر آیینم «وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ* وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ* فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ(آل عمران/ 146- 148) (إل یاسین)