بیا ای ساقی گُلرُخ، بیاور بادهٔ رنگین که فکری در درونِ ما، از این بهتر نمی‌گیرد صُراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند عجب! گر آتشِ این زَرْق در دفتر نمی‌گیرد