🔰 قرار نبود در مورد کلیپ «دهه هشتادیا» چیزی بنویسم، اما به نظرم رسید که یک بررسی تخصصی بدون حب و بغض شاید بی‌فایده نباشد.
✅ برای قضاوت در مورد موفقیت کلیپ دهه هشتادی‌ها، باید بدانیم که هدف از ساخت آن چه بوده؟
🔹 منطقا هدف اصلی ایجاد ارتباط با نوجوانان و ایجاد حس مثبت در آن‌ها نسبت به امام حسین(ع) است. هدفی که اگر محقق شده باشد، هزینه‌ها موثر بوده و اگر نه هزینه‌ها به هدر رفته. این هدف با «نوجوان‌ها خوش‌شان آمد» فرق می‌کند؛ چیزی هم نیست که با تعداد بازدید بشود آن را فهمید.
🔸 وقتی هدف مشخص شد، رساندن پیام به مخاطب گام بعدی است. اگر محتوا وایرال شونده باشد که عالی است، اگر نه این کار را باید با تبلیغات انجام داد، یا به وسیله سلبریتی‌ها.
🔹 با این مقدمه، هدفی که گفته شد، تا حد زیادی قربانی ابزار رساندن پیام یعنی سلبریتی‌ها شده. چه آنجا که نام امام حسین برده می‌شود و می‌توانست لحظه طلایی کلیپ باشد اما با ورود سلبریتی انگار کلام روی لب تک‌خوان اصلی خشک می‌شود؛ چه وقتی سلبریتی می‌شود مخاطب اصلی و دکور به سمت او تغییر می‌کند، چه در انتخاب تک‌خوان اصلی و چه در تعدد سلبریتی‌ها که جلوی شکل گرفتن «حس» را می‌گیرد.
🔸 اما آیا این «حس» هیچ‌گاه در کلیپ شکل نگرفت؟ چرا، موقع خواندن پویانفر و هلالی، این را می‌شود در چهره علیرام نورایی و بچه‌ها هم دید، جایی که دیگر نوجوانان در مرکز ماجرا نیستند و در حاشیه‌اند.
⚠️ پانویس۱: خواندن چنین سرودی یک کار عبادی برای رضای خداست. اما هدف نوجوانان در اینجا دیده شدن و لایک شدن توسط شاخ‌ها است. این پیام که مستقیم به ناخودآگاه مخاطب منتقل می‌شود، بسیار مخرب و ضدارزش است.
⚠️ پانویس۲: اینکه ایجاد حس معنوی بدون معرفت خوب است یا نه، بحثی است که جامعه ما در آن می‌لنگد. برای نوشتن این یادداشت کارهای انیمیشنی پویانفر و باسم کربلایی را دیدم، نمی‌دانم مقایسه درستی هست یا نه ولی به نظرم آن‌ها اثرگذارترند.
⚠️ پانویس۳: اگر نیل پستمن فقید خواست دوباره زوال دوران کودکی را بنویسد، پیج آریا اکبری را هم به او نشان بدهید. آریا دیگر کودک نیست، اما کودک‌های دیگر را باید از شبیه به او شدن حفظ کرد.
⚠️ پانویس۴: این جمله می‌توانست تیتر بشود اما من حیا می‌کنم واینجا می‌نویسم: «در این اثر، شهرت، محور اصلی است»
✍ نویسنده: محمدعلی عبدالهی
#⃣ #آموزش_افسران_آتش_به_اختیار
🇮🇷 جبههٔ #انقلاب اسلامی در فضای مجازی
✊🏻 @jebheh