﴿7﴾ هُوَ ، يَا رَبِّ ، مِمَّا قَدْ أَحْصَيْتَهُ عَلَيَّ وَ أَغْفَلْتُهُ أَنَا مِنْ نَفْسِي ، فَأَدِّهِ عَنِّي مِنْ جَزِيلِ عَطِيَّتِكَ وَ كَثِيرِ مَا عِنْدَكَ ، فَإِنَّكَ وَاسِعٌ كَرِيمٌ ، حَتَّى لَا يَبْقَى عَلَيَّ شَيْءٌ مِنْهُ تُرِيدُ أَنْ تُقَاصَّنِي بِهِ مِنْ حَسَنَاتِي ، أَوْ تُضَاعِفَ بِهِ مِنْ سَيِّئَاتِي يَوْمَ أَلْقَاكَ يَا رَبِّ .
(7) و آن تکلیف، ای پروردگارم! از اموری باشد که به حساب من گذاشتهای و من از انجامش غفلت کردهام، آن را از عطای عظیمت و رحمت واسعهات، از سوی من ادا کن؛ که تو توانگر کریمی. ای پروردگارم! آن تکالیف را به گونهای از سوی من ادا کن که چیزی از آن برعهدۀ من نماند؛ تا روزی که تو را ملاقات میکنم، لازم نیاید از خوبیهایم کم کنی و بر بدیهایم بیافزایی
#صحیفه_سجادیه دعای ۲۲