📜 #متن |🔰 ما كه در اين عالم خود را خرج مى‏كنيم، خرج چه كسى شويم كه سزاوارتر باشد؟ 🔹ما كه در اين عالم خود را خرج مى‏كنيم، خرج چه كسى شويم كه سزاوارتر باشد؟ ما اگر اين‏گونه آزاد شويم و اين‏گونه آزاد فكر كنيم و مقايسه كنيم به نتيجه خواهيم رسيد. 🔹 بگذر از اين كه نفس و خلق و دنيا و شيطان اين‏ها فقط مصرف كننده هستند و هيچ سودى نخواهند آورد و فقط استعدادهاى ما را خواهند بلعيد. 🔹اين‏ها چيزى ندارند و چيزى نمى‏دهند و بر فرض كه بدهند بيش از آن كه مى‏دهند پس مى‏گيرند و باز مى‏ستانند. اين‏ها سراسر نيازند. بر فرض هم كه نخواهند ما اسير نيازهايشان خواهيم شد و در يكى از سوراخ‏هايشان مدفون خواهيم گرديد. ولى، اللَّه نيازى ندارد و چيزى نمى‏خواهد تا ما را در راه آن فدا كند و به بازى بگيرد. 🔹 بر فرض كه ما به ثروت‏ها و لذت‏ها برسيم و از اوناسيس هم بگذرانيم و در هر دقيقه چند ميليون تومان به چنگ بياوريم، آيا اين همه ثروت و لذت در ما چه استعدادى را زياد مى‏كند؟ اين ما هستيم كه ثروت‏ها را زياد كرده‏ايم اما ثروت‏ها، چه؟ فقط نيروى ما را مصرف‏ كرده‏اند و روى هم جمع شده‏اند. و بر فرض اين كه به ما رفاه و آسايشى بدهند بيشتر از اين‏ها از ما گرفته‏اند. ما براى رفاه به اين همه استعداد نياز نداشتيم. ما براى رفاه به انسان بودن نياز نداشتيم. 🔹يك بزغاله، يك گوسفند و يا يك زنبور عسل به رفاه در سطح عالى‏ترى رسيده بدون اين كه اين همه استعداد داشته باشد. بدون اين كه از فكر، عقل، اختيار، وجدان و فرقان برخوردار باشد. آن‏ها لباسشان همراهشان است و خوراكشان دم دستشان و هيچ گاه خودكشى هم نكرده‏اند، زيرا خودآگاهى نداشته‏اند. ❛❛ عین‌صاد 📚 #مسئوليت_سازندگی | ص ۷۷ #⃣ #بریده_کتاب #تربیت