يَا ابْنَ السُّبُلِ الْوَاضِحَهِ •• یک روز هم می رسد که خسته بشویم از این همه راه تاریک، این همه راه مبهم، این همه بیراهه. پاهایمان تاول بزند، مستاصل بشویم بنشینیم گوشه‌ای، به سرمان بزند به این اسم صدایت بزنیم: ای فرزند راه های روشن ... ای فرزند راه های روشن ... ای فرزند راه های روشن ... بعد، لابد دیگر می آیی، مگر نه؟ @jqkhhamedan