علامه نوری در کتاب دارالسلام می‌نویسد: امام رضا(ع) از پدران بزرگوار خود نقل می‌فرمایند امام حسین(ع) فرمودند: روزی نزد امیرالمؤمنین(ع) نشسته بودم که مرد عربی وارد شد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! من عائله‌مند و فقیرم و مالی که زندگیم را کفایت کند ندارم. حضرت فرمودند ای برادر عرب! چرا استغفار نمی‌کنی تا حالت نیکو شود. آن مرد عرض کرد زیاد استغفار می‌کنم، اما تغییری در زندگیم پیدا نشده است. حضرت فرمودند: ای برادر عرب! خداوند متعال می‌فرماید: فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا (نوح/10) و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است. بعد فرمودند چون به گناه بودن بعضی از اعمالت آگاه نیستی استغفارت ناقص است، زیرا از آنها استغفار نمی‌کنی و نتیجه نمی‌گیری. سپس فرمود: اینک به تو استغفاری می‌آموزم که اگر آن را هنگام خواب بخوانی خداوند به تو وسعت رزق عطا می‌فرماید دعا را نوشت و به مرد اعرابی داد و فرمود: شب قبل از خوابیدن این استغفار را بخوان و گریه کن و اگر اشکت جاری نشد تباکی کن. ( تباکی یعنی حالت گریه به خود گرفتن ) امام حسین(ع) فرمود: سال بعد اعرابی خدمت حضرت آمد و عرض کرد یا امیرالمؤمنین خداوند به من نعمت‌های فراوانی عطا فرمود شتران و گوسفندانم به‌قدری زیاد شده‌اند که محلی برای نگهداری آنها ندارم. آن حضرت فرمود ای برادر عرب قسم به آن خدایی که پیامبر اکرم(ص) را به نبوت برگزید بنده‌ای نیست که با این دعا به درگاه خدا استغفار کند، مگر اینکه خداوند متعال به برکت آن گناهانش را بیامرزدحوائجش را بر آورد و به مال و فرزندانش فراوانی و برکت عطا فرماید. منبع:کتاب استغفار 70 بندی امیرالمؤمنین علیه السلام