#سوره مبارکه قصص آیه 46 #ص 391 وَ ما كُنْتَ بِجانِبِ الطُّورِ إِذْ نادَيْنا وَ لكِنْ رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ قَوْماً ما أَتاهُمْ مِنْ نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ «46» 🔹 ترجمه : 👈 وآنگاه كه ما (موسى را) ندا داديم، تو در كنار كوه طور نبودى، ليكن (اين وحى و اطلاع از اخبار گذشتگان) رحمتى است از جانب پروردگارت تا تو (به واسطه‌ى آن) قومى را كه پيش از تو هشدار دهنده‌اى برايشان نيامده بود، هشداردهى، شايد آنان متذكّر شوند. پیام ها👇 1- انبيا بدون اتصال به عالم وحى، همچون ساير مردم اخبار غيبى را نمى‌دانند. ما كُنْتَ‌ ... 2- مقايسه (بين جهل و علم، عجز و قدرت، فقر و غنا، نقص و كمال،) كليد خودشناسى و خداخواهى است. ما كُنْتَ‌ ... لكِنْ رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ‌ 3- خاطرات قرآنى، همگى از سرچشمه وحى است. «ما كُنْتَ‌ ... إِذْ نادَيْنا» 4- بيان داستان‌هاى حقيقى و عبرت‌آموز قرآن، وسيله‌اى براى تربيت و هشدار است. «رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ» 5- انذار خلق، جلوه‌اى از رحمت خداست. «رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ» 6- براى هدايت افراد غافل، انذار و هشدار، كارسازتر است. «لِتُنْذِرَ- مِنْ نَذِيرٍ» (با اين‌كه رسالت پيامبران در قالب مجموعه‌اى از بشارات و انذارهاست، ولى از آنجاكه انذار اثر بيشترى در روحهاى غفلت‌زده دارد، در قرآن توجّه بيشترى به مسأله‌ى انذار شده است.) 7- مردم در انتخاب راه و عقيده آزادند و اجبارى در پذيرش دعوت پيامبران ندارند. لِتُنْذِرَ ... لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ‌ 8- انسان‌ها، به واسطه‌ى فطرت، مسائلى را در ضمير خويش مى‌دانند، ولى براى جلوگيرى از فراموشى، بايد آنها را تذكّر داد. 《یَتَذَّکَّرُونَ 》 🆔 eitaa.com/kalameamir313