⭕️ سوال ❓منشاء عصمت انبیاء از کجاست آیا آنها بصورت جبری خطاء و گناه نمی کنند؟ 🔰 گفته شد «عصمت» ملکه و قوه‌ای است مانند سایر قوای انسان مثل شجاعت، سخاوت، عفت و... که در انبیاء و اولیای الهی وجود دارد و با استفاده از آن، هرگز گناهی انجام نداده و مرتکب اشتباهی هم نمی‌شوند. 📌 یعنی همان‌طور که آدم شجاع ترسی ندارد، یا آدم سخاوت‌مند می‌بخشد، انسان معصوم هم گناه و اشتباهی ندارد. ❓اما سوالی که برای انسان ایجاد می‌شود این است که منشأ و علت این ملکه و نیرو چیست؟ 🔰 متکلمین شیعه معتقداند که منشأ عصمت، چند امر است: 1⃣1. علم کامل به شریعت: 👈 انسان‌های با تقوا که در راه بندگی و اطاعت فرمان الهی تلاش می‌کنند، هرگز از روی عمد و علم، گناهی را انجام نمی‌دهند؛ مثلاً با علم به این‌که این لیوان شراب است، هرگز آن‌را نمی‌خورند؛ در نتیجه بیشتر لغزش‌های آنان به خاطر جهل به موضوع است. 💢 انبیای الهی با توجه به طهارت نفسی که دارند، هرگز از روی عمد و شناخت موضوع، گناهی را مرتکب نمی‌شوند؛ از طرفی خداوند متعال علم كاملی هم به آنان می‌دهد که لازمه مقام پیامبری آنان است و با توجه به آن علم، هرگز در تشخیص موضوع هم دچار اشتباه نمی‌شوند؛ یعنی همیشه می‌دانند این فعل آنان گناه است یا خیر و در صورتی‌که آن فعل معصیت باشد، هرگز آن‌ را انجام نمی‌دهند. بنابراین «عصمت» نشأت گرفته از علم تام انبیا به شریعت و موضوعات خارجی است. 2⃣2. علم کامل به عواقب گناه: 👈 غالب انسان‌ها در صورتی‌که از عاقبت بد عملی آگاه باشند، از انجام آن فعل خودداری کرده و هرگز آن را انجام نمی‌دهند؛ به طور مثال اگر آدم عاقل بداند در این لیوان سمی وجود دارد که او را خواهد کشت، هرگز آن‌ را نمی‌خورد و از آن دوری می‌کند. حال اگر انسان عاقلی عواقب تمام اعمال را بداند، هرگز هیچ عملی را که برای او ضرر داشته باشد را انجام نمی‌دهد. در مورد انبیای الهی هم همین مطلب صادق است، خداوند متعال به آنان علم به عواقب تمام اعمال را داده است و آنان به وضوح می‌دانند که این عمل، چه آثار سوئی در دنیا و آخرت به همراه دارد، به همین خاطر از آن اجتناب کرده و آن را ترک می‌کنند. در نتیجه می‌توان گفت: عصمت انبیا، از علم به عواقب اعمال نشأت می‌گیرد؛ یعنی پیامبر، چون می‌داند این کار چه آثار مخربی دارد مانند همان لیوان سم، هرگز آن عمل را انجام نمی‌دهد. 3⃣3. عشق و محبت به خداوند متعال: 👈 آدمی موجودی است که دارای احساسات بوده و اگر شخصی را دوست داشته باشد، قطعاً در راه رضایت آن شخص، تلاش خواهد کرد، مثلاً اگر کسی به پدر خود عشق بورزد و او را از همه بیشتر دوست داشته باشد، هرگز عملی که پدر را ناراحت می‌کند انجام نمی‌دهد. با توجه به این خصلت می‌توان گفت: انبیای الهی چون به خداوند متعال بیشترین معرفت را دارند و او را خوب می‌شناسند، نسبت به خداوند سبحان، بیشترین عشق و علاقه را داشته و غرق در شوق الهی هستند و با توجه به این شوق و اشتیاق، هرگز عملی که موجبات خشم و ناراحتی خداوند حکیم را فراهم کند از آنان صادر نمی‌شود. 📚 لینک مطلب:👇👇 https://btid.org/fa/news/22483 📎 #راهنما_شناسی 💠 اندیشه تَشیّع 👇👇 ━✨🌹✨🌸✨━ ♨️ @kalamema