ادامه پاسخ👇👇👇 به همین دلیل، کسانی که در صف اول جمعیت بودند، وقتی فهمیدند حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ پشت در است، دست نگه داشتند و تمایلی به اقدامات بعدی نداشتند. امّا عمر بن خطاب پاسخ داد : «و ان کانت» اگر چه او (فاطمه) باشد!». این سخن بود که آن حادثه جانسوز را رقم زد و شد آن چه نباید می شد و دشمنان غاصب، انتقام خود را از فدایی ولایت گرفتند.[2] اگر چه در ظاهر، دشمنان انتقام خود را گرفته و به خاندان وحی ضربه زدند؛ امّا «کبودی بدن» و سرخی خون مظلومانه حضرت فاطمه(س) برای همیشه در حافظه تاریخ باقی ماند و برای حقیقت جویان، حجّت بالغه و آشکار شد. در کتب تاریخی و روایی، پیرامون این حادثه، مطالب زیادی نقل شده که به نمونه هایی از آنها در کتب شیعه و اهل سنت اشاره می کنیم: طبق گزارشی که در منابع تاریخی و روایی آمده، در میان جمعیت حاضر در پشت در خانه امیرالمومنین(ع)، تعدادی از منافقان و دشمنان، با قصد قتل ایشان آمده بودند و اگر آن حضرت، پشت در می آمدند، قطعا نقشه شوم آنها عملی می شد و آن حضرت، به شهادت می رسید و نور ولایت خاموش می گردید. در حقیقت، یکی از مهمترین اهداف فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ در پیش قدم شدن به جای امیر مومنان، حفظ جان مقام ولایت نداشت. عبدالفتاح عبدالمقصود در کتاب خود «السقیفه و الخلافه» می گوید: « نگاهی به نوشته هایی که مورخین به مقدار زیاد شبیه به این روایت آورده اند ـ که از آن، «به زور متوسل شدن عمر» بدست می آید ـ ما را به این می رساند که عمر بر آن بوده که: یا علی را به قتل برساند و یا خانه را با هر که در آن است به آتش بکشد».[3] شهرستانی در ملل و نحل می گوید: «از جاحظ نقل شده است که عمر در روز بیعت، چنان ضربتی به پهلوی فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ زد که فرزندش سقط شد و عمر فریاد می زد: خانه را با هر که در آن است به آتش بکشید و در آن، جز علی و فاطمه و حسن و حسین نبود».[4] از این اعترافات به دست می آید که عمر، طبق نقشه قبلی بر آن بود تا به محض بیرون آمدن امیر مؤمنان(ع) از خانه، او را به قتل برساند. امّا حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ به پشت درِ خانه آمد تا مانع این نقشه شوم شود. البته غیر از این حادثه تلخ، در موقعیت ها و مکان های دیگر نیز، مخالفان، قصد ترور امیر مومنان علی بن ابی طالب(ع) را داشتند که در منابع مختلف به آنها اشاره شده است.[5] به این نکته نیز باید توجه داشت که علی ـ علیه السلام ـ در حدّ وظیفه شرعی خود از حریم عصمت، دفاع کرده است لکن در آن شرایط حساس و پیچیده حاکم بر جامعه، دفاع به صورت جنگ و خونریزی به مصلحت اسلام نبود و اصل اسلام به خطر می افتاد؛ چون به گواهی شواهد تاریخی، درخت اسلام در دل برخی، ریشه ندوانیده بود و نهالی نوپا در دل آن ها بود و امکان داشت با نسیمی یا بادی نه چندان شدید، از جای کنده شود و جامعه دو مرتبه به مسیر جهالت بازگردد. سخن آخر این که فدا نمودن جان فاطمه زهرا (س) و نیز سکوت امام علی ـ علیه السلام ـ در مقابل فتنه های دشمنان و دنیاطلبان، موجب گردید تا از ورود مسلمانان، به یک تفرقه و درگیری شدید و خانمان برانداز پیشگیری شود. 📚پی نوشت ها 📗1- مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، موسسه الوفاء، ج32، ص61. 📘2- ابی قتیبه، الامامة و السیاسة، ج1، ص30؛ العقد الفرید، ج5، ص12. 📙3- عبدالفتاح، عبدالمقصود، السقیفه و الخلافه، ص14. 📕4- ملل و نحل شهرستانی، بیروت، دارالمعرفة، ج1، ص57. 📔5- علامه مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج28، ص309؛ سمعانی، الأنساب، بیروت، دارالجنان، ج3، ص95. 🏴 @sayedo_shohada🏴