. یا اباعبدالله الحسین! درود خداوندی بر تو ای شهيد راه حق و حقيقت. چه پيروزی با‌عظمت‌تر از آنكه تو به آن رسيدی! تو با آن نهضت و قيام خونينت كه با نظر به اسباب و وسايل ظاهری و با توجه به معنای معمولی شكست و پيروزی، جز شكست ظاهری نمودی نداشت، اسلام را احيا نمودی و از شرف و كرامت و حيثيت ذاتی انسان‌ها دفاع كردی. اگر خودكامگان خودمحور و جهان‌خواران ضد وجدان و فطرت، از بازكردن اسرار نهضت و قيام تو جلوگيری نمی‌كردند، امروز تاريخ بشری مسير تحول تكاملی را در پيش می‌گرفت. افسوس كه جغدهای ويرانه‌نشين، اطلاعی از همت و اوج پروازِ بازان ندارند و از درک بی‌اعتنایی اين بلندپروازان به آن خرابه‌هايی كه آن پست‌فطرتان به آنها عشق می‌ورزند، ناتوانند. افسوس كه تفهيم كار خورشيد جهان‌افروز به خفاشان ظلمت‌باز، كاری است امكان‌ناپذير. افسوس كه آن نابخردان نابكار، نمی‌دانند كه با مخفی ساختن فداكاری حيات‌بخش حسين(ع) خيانت به خود روا می‌دارند و جنايت به ارواح ديگران. آنان با تمامی جهالت آميخته با پستی‌ها و رذالت‌ها، می‌خواهند با گرد و غبارهايی برخاسته از هوا و هوس‌هايشان، چهرۀ آفتاب عالمتاب را بپوشانند! آنان گمان می‌برند كه می‌توانند حق و حقيقت را با تخيلات مغزهای بيمارشان بپوشانند و حسين(ع) را از خلوت‌سرای دل‌های پاكان اولاد آدم كه با نور خداوندی روشن می‌شود، بيرون كنند! چه عذابی تلخ‌تر از آن جهالت و پستی‌ها، و چه كيفری سخت‌تر از آن بيماری مغزی كه انسان را به مبارزه با خويشتن وادار نمايد! جعفری، محمدتقی. امام حسین(ع)، شهید فرهنگ پیشرو انسانیت. ص ۱۲۳ 🔅تفسیر و قرآن پژوهی @rahighemakhtoom