بازگشت علی لاریجانی به شورای عالی امنیت ملی؛ چرا حافظه ما نباید کوتاه باشد؟
با حکم ریاست محترم جمهوری، دکتر علی لاریجانی بار دیگر به دبیری شورای عالی امنیت ملی منصوب شد؛ سمتی که سال‌ها پیش نیز در اختیار او بود و در همان دوره، بسیاری از تصمیمات استراتژیک در حوزه سیاست خارجی، پرونده هسته‌ای و مناسبات امنیتی منطقه‌ای اتخاذ شد.
اکنون سؤال کلیدی این است:
چه تغییری در کشور رخ داده که همان فردی که چند سال پیش با هجمه سنگین حذف شد، امروز در جایگاهی بالاتر و حساس‌تر بازمی‌گردد؟
بیایید کمی به عقب برگردیم:
۱. در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰، شورای نگهبان به استناد مصوبه شورای عالی امنیت ملی وقت اعلام کرد که فرزند آقای لاریجانی در کشور متخاصم اقامت دارد و این را یکی از دلایل رد صلاحیت او اعلام کرد.
۲. برخی نهادها و رسانه‌های اصولگرا، دخالت فرزند او در امور مجلس و بهره‌برداری از قدرت پدر را مصداق رانت‌خواری معرفی کردند و خواهان حذف کامل او از مناسبات سیاسی شدند.
۳. علی لاریجانی حتی به‌واسطه مواضع نسبتاً میانه‌روانه‌اش در جریان اعتراضات ۸۸، با عنوان «حامی فتنه‌گران» از سوی همان جریان‌هایی که امروز از بازگشت او سکوت کرده‌اند، مورد حمله قرار گرفت.
اما حالا چه اتفاقی افتاده که نه‌تنها آن اتهامات فراموش شده‌اند، بلکه همان فرد به جایگاهی حساس‌تر از گذشته منصوب می‌شود؟
پاسخ روشن است: در سیاست رسمی ایران، اتهام نه سند محکومیت است، نه نشانه جرم؛ بلکه ابزار کنترل و مهندسی قدرت است.
زمانی که حضور یک چهره مانند لاریجانی در ساختار قدرت مزاحم جریان اصولگرای تمامیت‌خواه بود، تمام پرونده‌های خاموش علیه او فعال شد. اما امروز، همان چهره می‌تواند برای حل بحران‌های پیچیده اقتصادی، اجتماعی، و سیاست خارجی، به کار آید.
لاریجانی امروز دیگر یک تهدید برای جریان محافظه‌کار نیست، بلکه به‌عنوان واسطه‌ای میان دولت پزشکیان و حاکمیت، یا پلی برای بازسازی دیپلماسی خارجی در آستانه فعال شدن مکانیسم ماشه دیده می‌شود.
بنابراین، چشم‌ها بسته می‌شوند، گزارش‌ها بایگانی می‌شوند، و گذشته بازنویسی می‌شود.
❗️اما پرسش مهم‌تر از انتصاب او، این است که: چرا نهادهای رسمی، به‌جای معیارهای ثابت حقوقی و اخلاقی، بر اساس «مصالح لحظه‌ای» تصمیم می‌گیرند؟
چرا «اتهام» تنها وقتی مطرح می‌شود که قدرت می‌خواهد کسی را حذف کند؟
و چرا همان «اتهام» بی‌سروصدا فراموش می‌شود، وقتی حضور همان فرد در ساختار، به نفع سیاست روز است؟
🔸 حقیقت این است که ما نه با تطهیر افراد، بلکه با تطبیق نظام قدرت با نیاز لحظه‌ای مواجه‌ایم.
و در این میان، تنها حافظه تاریخی جامعه می‌تواند جلوی عادی‌سازی این رفتارهای متناقض را بگیرد.
ما مردم، حق داریم بپرسیم:
🔺 اگر لاریجانی صالح بود، چرا رد صلاحیت شد؟
🔺 اگر ناصالح بود، چرا امروز به مرکز تصمیم‌سازی امنیتی کشور بازگشته است؟
🔺 و اگر همه‌چیز به "مصلحت" بستگی دارد، جایگاه قانون و عدالت در کجای این مصلحت‌سنجی‌هاست؟
ما فراموش نمی‌کنیم.
حتی اگر رسانه‌های رسمی سکوت کنند، مردم به‌یاد دارند که چه کسانی به بهانه "امنیت ملی" حذف شدند، و همان "امنیت ملی" چگونه بهانه‌ای برای بازگرداندن آنان شد.
/ حسین علی اعلا
جانباز و رزمنده هشت سال دفاع مقدس
@KASRASEF1