🍀 جماعتی از نسوان پای ضریح نوحه می‌خوانند و سینه می‌زنند. چنین صحنه‌ای را تا حالا در مشهد یا سایر حرم‌های ایران ندیده‌ام. خانومی که کاغذ اشعار دستش هست و قبل از همه بیت‌ها را تکرار می‌کند، بازیگر خوبی نیست؛ چون بازیگرها نمی‌توانند رنگ پوستشان را با کلمات متنشان تنظیم کنند، اما او با کلمات هر بیتی صورتی می‌شود و سرخ می‌شود و گر می‌گیرد و گاهی فکر می‌کنم آتش توی دلش را می‌توانم توی صورتش ببینم. می‌چرخند و مثل مادرهای بچه‌مرده به سینه و صورت و سرشان می‌زنند. سفرنامه الی| صفحه ۲۰۸| فائضه غفارحدادی 📌 کتاب‌‌بان حامی کتاب و کلمه 👇 https://eitaa.com/ketabbaan