سخن آنگه کُنَد حکیم آغاز یا سرانگشت سویِ لقمه، دراز که ز ناگفتنش خلل زاید یا ز ناخوردنش به جان آید لا‌جَرَم حکمتش بوَد، گفتار خوردنش تندرستی آرَد بار