ماه محرم، ظرف زمان ورود به یک حریم تازه است؛ حریم حسین علیه‌السلام؛ حریم هرکسی دارای حرمت است و هرقدر شأن صاحب حریم بالاتر، حرمت حریم او بیشتر؛ پس اگر کسی وارد حریم کعبه که حریم خداست شود، باید لباس احرام بر تن کند و هر چه لباس دنیایی است از تن برکند؛ ماه محرم، حریم حسین علیه‌السلام است. اگر حرمِ مکانی حسین، کربلاست، حرم زمانیِ حسین هم محرم است. پس با شروع محرم ما وارد حرم حسین علیه‌السلام شده‌ایم؛ اما هرکسی وارد در خانه و حرم و حریمی باشد، اهل آنجا و مهمان پذیرفته‌شده آنجا نیست؛ برای اینکه اهل این حرم و مهمان ویژه آن باشیم، باید سعی کنیم نظر صاحب‌خانه را به خود جلب کنیم. امام در روایات ما کعبه شمرده‌شده است که باید به‌سوی او رفت و طواف کرد؛ برای طواف باید احرام به تن کرد و مُحرِم شد؛ در محرَّم که وارد حریم حسین علیه‌السلام شده‌ایم باید احرام به تن کنیم تا ما را برای طواف امام راه دهند و می‌دانی چه کسانی دور حسین علیه‌السلام طواف کردند؟ جنس احرام برای طواف حسین متفاوت است؛ این احرام از جنس پارچه نیست که بر تن بیاویزی بلکه از جنس معنا و حقیقت است که باید بر روح آویخته شود؛ اگر روح تو احرام به تن کرد، تو نیز می‌توانی چون حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه، زهیر بن قین، علی‌اکبر و... دور حسین بگردی و جان را نثارش کنی؛ اما این احرام چه خصوصیتی دارد؟ این احرام از جنس عبودیت همراه با ولایت است؛ اما عبودیت یعنی خود را مطیع محض خدا دانستن و هر چه خودخواهی را به کناری وانهادن. عبودیت یعنی از «من» عبور کردن برای رسیدن به «او» عاشورائیان همه از «من» گذشتند تا عاشورایی شدند. @keyfonas