┄┅═══✼✼═══┅┄ یکی از کارکنان دانشکده الهیات، درباره رفتار می‏گوید: بنده از سال 1337 در خدمت استاد مطهری بودم. ایشان اتاقی در کنار اتاق شورای دانشکده داشتند. وقتی استادان دانشکده جلسه داشتند یا ورقه‏ های امتحانی راتصحیح می‏کردند، تا ساعت سه بعدازظهر در همان اتاق می‏ ماندند و از سوی دانشکده برای آن‏ها ناهار و نوشابه و میوه می‏ آوردند، اما استاد مطهری وقتی ظهر می‏شد، به اتاق خودشان تشریف می‏ بردند. ┄┅═•°••⃟🕊⃟•°•═┅┄ همیشه مقیّد بودند اوّل بخوانند، سپس ناهار مختصری که معمولاً نان و پنیر و یا نان و انگور بود و از منزل همراه می‏ آوردند، صرف کنند. استادان و مسؤولان اصرار می‏کردند که استاد مطهری به اتاق شورا برود و از ناهار دانشکده که مثلاً چلوکباب برگ و غیره بود، صرف کنند، اما استاد قبول نمی‏ کردند و عذر می‏ آوردند که: «غذای من مخصوص است و غذای دانشکده با من سازگار نیست»، امّا اظهار نمی‏ کردند که چرا از غذای استادان نمی‏ خورند. من علتش را می‏دانستم، استاد نیز گاهی می‏گفتند: «این ناهارها، حقّ و از بیت‏ المال است. استادان حقوق خوبی دارند، خودشان بروند از بازار بخرند و بخورند. این غذا حقّ ». ╔═•__●°•🌷•°●__•══╗ @khadem_astan ╚══•__●°•🌷•°●__•═╝