گـاه دلم رفـت تا محبـت کسـی را به دل بـگـیـرد،
تــو او را خـراب کـردی . . .
خـدایـا !
بـه هـر کـه و بـه هرچه دل بستم ، تو دلـم را شـکسـتـی.
عشـق هـر کسی را که به دل گرفـتم، تو قـرار از من گـرفتی.
هـر کـجـا خواسـتـم دل مضـطـرب
و دردمنـدم را آرامش دهم ، در سایه امیدی
و به خاطر آرزویی ، برای دلم امنیتی به وجـود آورم،
تو یکـبـاره همـه را بــرهـم زدی . . .
و در طـوفـان هــای وحـشــتزای حـوادث رهـایــم کـردی،
تا هـیــچ آرزویـی در دل نپرورم
و هیچ خیری نداشته باشم و هیـچ وقـت
آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم . . .
تو این چنـیـن کردی تا به غیـر از تو محبـوبـی نگیرم
و به جز تو آرزویی نداشته باشم،
و جـز تو به چیزی یا به کسـی امـیـد نبندم ،
و جـز در سایـه توکـل به تـو،
آرامـش و امنیت احـسـاس نکنم . . .
خدایـا ، تو را بر هـمه این نعمـتها شـکر می کنم !
شهیددکتر مصطفیٰ چمران
@khademin_alborz