گـاه دلم رفـت تا محبـت کسـی را به دل بـگـیـرد، تــو او را خـراب کـردی . . . خـدایـا ! بـه هـر کـه و بـه هرچه دل بستم ، تو دلـم را شـکسـتـی. عشـق هـر کسی را که به دل گرفـتم، تو قـرار از من گـرفتی. هـر کـجـا خواسـتـم دل مضـطـرب و دردمنـدم را آرامش دهم ، در سایه امیدی و به خاطر آرزویی ، برای دلم امنیتی به وجـود آورم، تو یکـبـاره همـه را بــرهـم زدی . . . و در طـوفـان هــای وحـشــت‌زای حـوادث رهـایــم کـردی، تا هـیــچ آرزویـی در دل نپرورم و هیچ خیری نداشته باشم و هیـچ وقـت آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم . . . تو این چنـیـن کردی تا به غیـر از تو محبـوبـی نگیرم و به جز تو آرزویی نداشته باشم، و جـز تو به چیزی یا به کسـی امـیـد نبندم ، و جـز در سایـه توکـل به تـو، آرامـش و امنیت احـسـاس نکنم . . . خدایـا ، تو را بر هـمه این نعمـت‌ها شـکر می کنم ! شهیددکتر مصطفیٰ چمران @khademin_alborz