✅ حکایت میرزا حسین کشیکچی اصفهانی؛🌹 نگهبان ساده ای که یار خاص امام زمان(ع) شد.🌴 🌺 میرزا حسین کشیکچی، نگهبان ساده و کشیکچی میدان امام(ره) از یاران خاص امام زمان(عج) بود. مزار این بزرگوار در تخت فولاد اصفهان است. داستان ذیل، مربوط به میرزا حسین کشیکچی است که در قبرستان تخت فولاد اصفهان آرامیده است. مزار این یار خاص امام زمان(عج) محل عبادت و زیارت شیعیان جهان است. حجةالاسلام حاج آقا جمال اصفهانى رحمةاللّه عليه (مدفون در تكيه مادر شاهزاده) به نقل از يكى از تاجران صالح و مورد اعتماد اصفهان چنين نقل فرموده است: در مسير مسافرتم به بيت‏ اللّه الحرام، چون به نزديكى كربلا رسيدم، آن بسته ‏اى را كه همه پول و مخارج سفر با باقى اثاثيه و لوازم من در آن بود، دزد برد و در كربلا هم هيچ آشنايى نداشتم كه از او پول قرض كنم. تصوّر آن كه با آن همه دارايى تا آنجا رسيده باشم و از حج محروم شوم، بى‏ اندازه مرا غمگين و افسرده كرده بود. حيران و سرگردان مانده بودم كه به ذهنم رسيد شب را به مسجد كوفه بروم. در بين راه كه تنها از غم و غصه سرم را پايين انداخته بودم، ديدم سوارى با كمال هيبت و اوصافى كه در وجود مبارك حضرت صاحب‏ الأمر عليه السلام بدان توصيف شده است، در برابرم پيدا شد و فرمود: «چرا اين چنين افسرده حالى؟» عرض كردم: «مسافرم و در طول مسير خسته شده ‏ام.» فرموند: «اگر علتى غير از اين دارد، بگو!» شرح حالم را عرض كردم. در اين حال صدا زدند: «هالو!» به ناگاه ديدم كه شخصى با لباس نمدى، در قيافه ‏ى حمال‏ ها و كشيكچى ‏هاى بازار اصفهان، ظاهر شد. در نزديكى حجره‏ ى ما در بازار اصفهان يك كشيكچى (محافظ و نگهبان مغازه ‏ها) به نام هالو بود. در آن لحظه كه آن شخص حاضر شد، خوب نگاه كردم، ديدم همان هالوى اصفهان است. حضرت به او فرمودند: «اثاثيه‏ای را كه دزد از او برده است، به او برسان! و او را به مكه ببر!» و به ناگاه ناپديد شدند. آن شخص به من گفت: «در فلان ساعت از شب به فلان جا بيا تا اثاثيه ‏ات را به تو برسانم!» وقتى آنجا حاضر شدم، او هم تشريف آورد و بسته ‏ى پول و اثاثيه ‏ام را به دستم داد و فرمود: «درست نگاه كن و ببين اموال و اثاثيه ‏ات تمام است؟» بسته را باز كردم و ديدم چيزى از آنها كم نشده است. فرمود: «برو اثاثيه ‏ى خود را به كسى بسپار! و فلان زمان در فلان مكان حاضر باش تا تو را به مكه برسانم!» من سر موعد حاضر شدم و او هم حاضر شد. فرمود: «پشت سر من بيا!» به دنبال او راه افتادم. مقدار كمى از مسافت كه طى شد، به ناگاه خود را در مكه ديدم. فرمود: «بعد از اعمال حج، در فلان مكان حاضر شو تا تو را برگردانم و به رفقاى خود بگو: با شخصى ديگر از راه نزديك‏تر آمده ‏ام، تا متوجّه نشوند.» پس از اعمال حج در موعد مقرر حاضر شدم و جناب هالو مرا به همان طريق به كربلا باز گردانيد. آن جناب در مسير رفت و برگشت به ملايمت با من سخن مى ‏گفت، امّا هر وقت مى‏ خواستم بپرسم كه آيا شما همان هالوى بازار اصفهان هستيد، هيبت او مانع از پرسيدن مى‏ شد. هنگامى كه به كربلاى معلی رسيديم، رو به من كرد و فرمود: «آيا حق محبّت من بر گردن تو ثابت شد؟» گفتم: «بلى» فرمود: «تقاضايى دارم كه به وقتش از تو خواهم خواست تا برايم انجام بدهى.» و آن گاه از من جدا شد. به اصفهان آمدم و براى رفت و آمد مردم در خانه نشستم. روز اول، ديدم جناب هالو وارد شد. خواستم از جاى خويش برخيزم و به خاطر مقامى كه از او ديده‏ ام، او را اكرام و احترام نمايم كه با اشاره از من خواست در جايم بنشينم و چيزى نگويم. آن گاه به قهوه ‏خانه رفت و پيش خادم ‏ها نشست و در آنجا مانند خدمتكاران چاى خورد و قليانى كشيد. بعد از آن، وقتى خواست برود، نزد من آمد و آهسته فرمود: «آن تقاضايى كه از تو داشتم، اين است كه روز پنج‏شنبه، دو ساعت به ظهر مانده، به منزلم بيايى تا كارم را به تو بگويم! آن گاه آدرس منزلش را داد و تأكيد فرمود سر ساعتى كه گفتم، به اين آدرس بيا! نه زودتر و نه ديرتر». در روز موعود، با خود گفتم: «چه خوب است ساعتى زودتر بروم تا فرصتى بيابم در كنار هالو بنشينم و احوال امام زمانم را از او بپرسم. شايد به بركت همنشينى با هالو من هم آدم بشوم!» به آدرسى كه فرموده بود، رفتم؛ اما هرچه گشتم، خانه ‏ى او را پيدا نكردم. ساعتى گذشت تا آن كه رأس ساعتى كه فرموده بود، به ناگاه خانه‏ اش را يافتم. آمدم در بزنم، ديدم در باز شد و سيّد بزرگوارى غرق نور، عمامه ‏ى سبزى به سر و شالى مشكى به كمر، از خانه‏ هالو خارج شد. به ناگاه ديدم كه هالو نيز به دنبال آن سيّد نورانى از خانه خارج و با تواضع و احترام فوق ‏العاده ‏اى به دنبال آن جناب روان شد.