متن بحث شده در #جلسه_یازدهم #در_راستای_بنیان_های_حکمت_حضور_در_جهانی_بین_دو_جهان حضوری پیامبر گونه 17- همچنان که معنای خورشید در هستی، به درخشیدن است، معنای انسان، به وسعت‌یافتن است، چه در جهان و چه در میان جان انسان‌ها، تا از آنِ آن‌ها شود به جای آن‌که آن‌ها را از آنِ خود کند و بخواهد در جزیره‌ی خودخواهی خود بماند. انسان نیاز دارد تا روح‌هایی به سوی او باشند و او نیز به سوی آن‌ها و این نوعی حضور پیامبرگونه در زندگی است. پس اگر خورشید در غروب‌ها در پشت افق فرو می‌شود، نمی‌میرد، می‌خواهد به جامی دیگر برگردد. ما را با رهبانیت چکار؟ 18- برگشتِ دوباره‌ی خورشید، برگشت انسان است که اگر دیری در تنهایی ماند می‌خواست با جامی تازه، جانی تازه در جان‌ها بنشاند و این است که باید گفت: ما را با رُهبانیت چه‌کار؟ ما برای زندگی خلق شده‌ایم و این‌که در زمین، آسمانی ‌زندگی کنیم و هر روز با خدای تازه اُنس‌بگیریم، ما را با خدای قدّیسان که با خدای دیروز زندگی می‌کنند چه‌کار. ناکارآمدی تذکرات اخلاقی به جهت نگه‌داشتنِ انسان‌ها است با خدای دیروز. وقتی انسان، حضرت ربّ العالمین را در چشم‌اندازهای عالَمِ وجود احساس کرد، برای اُنس با او حاضر است به هر عملی که موجب آن شایستگی است دست بزند و عملاً مفتخر به تقوای الهی و رعایت اخلاق قدسی می‌گردد و در راستای پاسداشت حقوق انسان‌ها باید متوجه بود از اخلاقی که به بهانه‌ی عشق به خدا، عشق به انسان و انسانیت برنیاید، باید پرهیز کرد، زیرا آن اخلاق، اخلاقی است مرگ‌آور با خدایی که نیست. @khanehtolab