ثبات میتونه در رها کردن برگ‌های خشکیده، در هرس شدنِ داشته‌های اضافه، در سبک کردن بار در آستانه‌ی بهار، در آماده کردن بستر برای پذیرفتن شکوفه‌ها، در ثمر دادن‌های بعد از تحمل یک زمستان سخت و در تلاش برای مفید بودنی هرچند فصلی باشه؛ نه در حفظِ متعصبانه‌ی داشته‌های رنگ و رو رفته‌ی سوزنی شکلِ دل‌مرده.