در ابتدای واقعه‌ی کربلا عده‌ی زیادی مشتاقانه به امام حسین علیه السلام نامه نوشتند که بیا تا تو را یاری کنیم اما چه شد که بسیاری از آنان از یاری حسین دست کشیدند؟ پاسخ روشن است؛ آن‌ها حسین(ع) را برای یاری خودشان می‌خواستند نه خودشان را برای یاری کردن حسین( ع) ! تو با امام زمانت چگونه‌ای؟ مانند آنانی هستی که چون از امام حسین حاجت نگرفتند، بازگشتند؟ یادت باشد! تو اگر حاجت از امام زمانت گرفتی یا نگرفتی، از او جدا نشو. وظیفه‌ی تو یاری امام زمانت است. او مولای توست و تو عبدی و اگر مولا حاجتت را روا می‌کند، از کرامت و بزرگواری است و تو اگر خدمتی می‌کنی از سر وظیفه است. اگر به امام زمانت بگویی من آمده‌ام تا شما را یاری کنم، آمده‌ام مطیع شما باشم، آمده‌ام گره‌ای از گره‌های کور زمان غیبت بگشایم، آن وقت می‌توانی ادعا کنی اگر در عاشورا و کربلا بودی از آن دسته بودی که پشت به امام زمانت نمی‌کردی.