دلم می‌خواد بگم شماهایی که هرسال اربعین رفتید مشایه.. شماهای که حتی ته دلتون خیالتون راحت بوده که میرید دیگه به هرحال، چون کار هرساله‌تونه... هیچوقت ما جامونده‌های هرساله‌ی اربعینُ درک نکردید.. نگرانی و حال خرابمونُ.. اینکه شبا از گلودردِ ناشی از بغض خوابمون نمی‌بره رو درک نکردید... شماهایی که تا دلتون شکست کربلا بودید.. شماهایی که هرجا نشستید شروع کردید به تعریف کردن خاطرات اربعین‌هایی که رفتید... دل مارو خیلی سوزوندید(: شماهایی که میگید ان‌شاءالله اگر امام‌حسین بخواد اربعین امسال هم می‌ریم مثل سالای گذشته.. معلومه که شما رو می‌خواد... مگه جای ما بدا اونجاست؟! تو مسیر؟ تو بین‌الحرمین؟!... نه اصلا.. جای ما همین کنج تاریک و پرسکوت اتاقمونه و یه لیست مداحی پرخاطره و یه حال داغون از فراق... به قول آقای‌امین‌قدیم: «دوری اقبال منه.. این وضع حال منه.. از حرم ِکرب‌وبلا دلتنگیش مال منه(: بوسیدن ضریحِ تو.. رویا و خیال منه..»