✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از سردارشهید حسین بادپا 🔹فصل چهارم: گردان سوارزرهی و شغل آزاد 🔸صفحه: ۱۷۱-۱۷۲-۱۷۳ 🔻ادامه قسمت: ۸۹ خلاصه، آن روز ،طوری مسئول تدارکات را توجیه کرد که انگار بزرگ ترین اشتباه را کرده. همه با هم زدند زیر خنده. با اعتراض حسین، بچّه ها توانستند ماهی های دریای عمان را بخورند. در این سفر ،حسین، با آرامش و فروتنی بسیار، پر تلاش ترین فرد در گروه بود. سخت ترین کارها را بر عهده می گرفت. رعایت حال همه را می کرد. خیلی افتاده بود. اگر ظرفی می ماند، حسین برای شستنش پیش قدم می شد. سعی می کرد کارهای هم رزمانش را هم بکند. چیزی که مرا بیشتر شیفته ی حسین کرده بود ،این که صبر می کرد بچّه ها بخوابند، بعد می رفت سراغ نماز شب و قرآن خواندن. خیلی عرفانی بود. از کوچک ترین فرصتش استفاده می کرد. قسمت: ۹۰ همرزم شهید : محمد مطهری سال ۱۳۸۲، مسئول معاونت عملیات لشکر مکانیزه ۴۱ثارالله بودم. من و حسین باهم همکار شده بودیم. خیلی خوشحال بودم. حسینی که آوازه ی شجاعتش در جنگ، برسرزبان ها بود ،حالا کنارم بود. علاقه داشتم این دوستی مان عمیق تر بشود؛ ولی همکاری ما بیشتر از یک سال دوام نیاورد. حسین در زمان جنگ، چندین بار مجروح شده بود. از ناحیه ی چشم ۷۰درصدجانبازبود. یکی از چشمانش کامل آسیب دیده بود. بعد از یک سال کار کردن در لشکر اصرار کرد که با انتقالی اش به اداره ی کل بنیاد جانبازان موافقت کنم. گفتم«حسین جان، من و بچّه ها تازه تورا کشف کرده ایم! تازه بهت عادت کرده ایم. چه جوری می خوای ما رو بذاری و بری!؟ ». گفت«مؤمن، من هر جابرم، یاد شما هستم. ». گفتم«باشه. من حرفی ندارم ؛ولی باید موافقت سردار رئوفی را بگیری. ». خندیدو گفت«مؤمن خدا،پس من چرا اومده ام پیش تو!؟». گفتم«حالابرو. من سعی خودم رو می کنم ؛ولی قول نمی دم. ». خیلی از همکاری با حسین لذّت می بردم. خیلی دوست داشتنی بود. دلم می خواست بیشتر پیش ما بماند. هی این مسئله را پشت گوش می انداختم. هیچ وقت ندیدم در این مدّت همکاری اش،کسی از دستش ناراحت شده باشد. وقتی پی گیری های مرتب حسین را دیدم ،ناچار با سردار رئوفی صحبت کردم. آقای رئوفی به صورت رسمی جواب دادکه «امکان انتقال ایشان نیست. شما همین جور بگذارید برود؛ولی حضور و غیاب ایشان ،در معاونت خودتان باشد. ». گوشی را برداشتم. به حسین گفتم«اون موضوعی که پی گیرش بودی،حل شد. ». گفت«مؤمن،دیدی گفتم کار،کار خودته!خداخیرت بده. ». گفتم«تحمل ما این قدر سخت بود!؟» گفت«نه،مؤمن،باشما بودن،سعادت می خواد؛ولی من…». گفتم«نه. این ها همه بهونه است. دوستی بهتراز ما مثل حاج مرتضی پیدا کردی. ». خندید و تشکر کرد. حسین،یک سال هم در بنیاد جانبازان،کنار آقای «حاج باقری»مشغول کاربود،و به خانواده ی معظم شهدا خدمت می کردند. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ "کوچه شهدا"💫 ╭┅─────────┅╮ @kooche_shohadaa ╰┅─────────┅╯