بسم الله #دل_نوشته آدم هایی هستند شبیه حضرت اسماعیل. پا به زمین میزنن از دل زمین چشمه جوشان جاری میشه.‌این آدم ها هرجا میرن دل سنگ رو آب میکنن و بالاخره یک کاری می‌کنن. از دل حرفاشون کاراشون یک دنیای جدیدی سبز میشه به روی آدم هایی دیگه. اصلا انگار بعضی از ادم ها کمی خالق میشن تو این دنیا. هرجا میرن باعث و بانی خیر میشن..... هرجا میرن یک بهشتی میسازن...... بعضی از آدم ها هم‌ نه انگاری دوست دارن سنگ باشن. آب نباشن. نجوشن. نبارن. نتابن. هیچی از وجود این ادم ها بیرون نمیاد. انگار جنس سنگ جنس بی تفاوتی هست . همینکه آدمی تو زندگی تصمیم میگیره هیچ کاری نکنه برای خودش و دیگران انگار یک جهنمی کم کم خلق میشه. لازم نیست حتما برای تولید جهنم آتیش روشن کنی. همینکه تصمیم بگیری سنگ باشی کافیه که یک جهنمی رو خلق کنی. تو خونه تو جامعه بین فامیل و دوست و آشنا. اصلا انگار سنگ نبودن بی تفاوت نبودن دل و جرئت میخواد. همت میخواد.....