- بـه خـدا قـسم اگر هفـت اقلـيم را با آنچـه زيـر آسمان‌هاى آنهـاست به من بدهـند ، تا خـداوند را با ربـودنِ پوسـتِ جُـوی از دهـانِ مـورچـه‌اى مـعصيت‌ كـنم ، به چنيـن كـارى دسـت نمى‌زنـم و بى‌شـک ، دنياى شمـا نـزدِ مـن از برگـى‌ كه در دهـانِ ملخـى‌ست و آن را مى‌جَـوَد خـوار تر اسـت .. علـى را با نعمـتى‌ كـه از دسـت مـى‌رَوَد و لـذّتى كه باقـى نمى‌مانـد چـكار ؟ از خـوابِ عقـل ، و زشتـىِ لغـزش به خـدا پـناه مى‌بريـم ، و از او يـارى مى‌طلـبيم ... ﴿نهج‌البلاغه ، خطبه۲۲۴﴾