🔽فیلیپس با توجه به اندیشه‌های ویتگنشتاین متأخّر نگاهی به ماهیّت زبان دینی دارد که برداشتی ناواقع‌گرایانه از باورهای دینی را رقم می‌زند و او را به عنوان یکی از حامیان نظریۀ ناشناخت‌گرایی در فلسفۀ دین معرفی می‌کند و رهیافتی از ایمان‌گرایی را از آنِ او می‌سازد. بر اساس تفسیر ایمان‌گرایانۀ فیلیپس از آرای ویتگنشتاین، دین نحوه‌ای از زندگی است و گفتار دینی یک بازی زبانی مستقل محسوب می‌شود، لذا بی‌معناست که هر نوع توجیه یا دفاع را خواستار شود. بر اساس این دیدگاه از بازی زبانی دین، هنگامی گفتار دینی معقول و قابل فهم است که در مفاهیم خاصّ خود ارزیابی و داوری شود؛ زیرا معنای یک مفهوم از یک بازی زبانی به بازی زبانی دیگر فرق می‌کند و فرد برای فهم زبان دینی باید مفاهیم دینی را از درون بازی زبانی دین درک کند. بنابراین، معنای الفاظ دینی وابسته به نقش آن‌ها در بازی زبانی یا نحوة زندگی است. برداشت فیلیپس به ناواقع‌گرایی در فلسفۀ دین مشهور است که از لوازم آن، طرد دیدگاه دینی سنّتی در مورد مفاهیم دینی و تفسیری غیرشناخت‌گرایانه از مفاهیم و باورهای دینی است. مؤلّف در کتاب حاضر در صدد است تا با روش توصیفی- تحلیلی، ایمان‌گرایی ویتگنشتاینی را در آینۀ زبان دینی فیلیپس، تبیین و بررسی کند. #پژوهشکده_فلسفه_و_کلام #آثار_علمی #آثار_پژوهشی https://eitaa.com/lib_isca_ac_ir/180