#ذوالحجه_الحرام ✨وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلين (سوره مباركه الأعراف، آيه ۱۴۲) 🕋عرفه، در محکم معنا ، دلالت بر موقف معرفتِ خلق نسبت به خالق و ربّ دارد (۱)؛ همان ذاتی كه در عالم ألست خود را شناساند :«أراهُم نفسَهُ و عَرَّفَهُم شَخصَه» (۲) و بالاسماء و الصفات، خود را به خلق معرفی نمود؛ چرا که معرفتش با اسماء و صفات درک می گردد: «لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ تُدْرَكُ مَعْرِفَتُهُ بِالصِّفَاتِ وَ الْأَسْمَاءِ» (۳) و اگر با اسمش خوانده نشود، شناخته نمی گردد : «لِأَنَّهُ إِذَا لَمْ يُدْعَ بِاسْمِهِ لَمْ يُعْرَفْ» (۴). لذا روز عرفه، روز تحصیل معرفت نسبت به اسماء الله الحسنى است «وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا..» (۵) که چون ذات اقدس إله به اسماء حسنایش [ذوات مقدسه آل الله] خوانده شود، اجابت می نماید: «نَحْنُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی الَّتِی إِذَا سُئِلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا أَجَابَ» (۶) 🖋 روز عرفه، موقف معرفت به اسم أعظم اباعبدالله الحسین (علیه السلام) می باشد. 📓منابع (۱).سوره مبارکه أعراف، آيه ۱۴۲ (۲).الكافی ج ۲ ص ۱۲ (۳).بحارالأنوار ج۱۲، ص ۳۱۵؛ التوحيد ص۳۳۴ (۴).الكافي ج۱ ص۱۱۳ (۵).سوره مبارکه أعراف، آيه ۱۸۰ (۶).البرهان في تفسير القرآن ،ج۳ ص۶۷۸ https://eitaa.com/lvatan