🌸برشی از کتاب #ماه_شادی ج ۱ ص ۳۵ ♦️دعوای دین و دنیا بحث این روزهای ما درباره شادی و نشاط در اسلام عزیز است و تا اینجای کار بحث را به اینجا رساندیم که اگر عبادت خدا می‌کنیم؛ اما شاد نیستیم و از این عبادت لذت نمی‌بریم مشکل از طرز دین‌داری ماست و متأسفانه با صد افسوس باید بگوییم: با اینکه هدف را در زندگی خوب شناختیم ولی داریم راه را اشتباه می‌رویم. کار ما دقیقاً شده است؛ مانند آن راننده‌ای که در چهارراه پشت چراغ‌قرمز ایستاده است و یک پلیس هم در چهارراه وجود دارد و ناظر به کار ماست و ما تخطی و اشتباهی در چهارراه نمی‌کنیم و بعد به پلیس یک سلام هم می‌دهیم که یعنی ببین ما ایستادیم و قوانین را رعایت کردیم. متأسفانه، ما در عبادتمان هم این‌گونه باخدا رفتار می‌کنیم و وقتی به نماز می‌ایستیم خدا را یک پلیس می‌بینیم و در هر نمازی یک سلام به خدا می‌دهیم و می‌گوییم: ببین ما نماز خواندیم، نکند ما را بسوزانی. عزیزان آیا واقعاً دین‌داری درست این‌گونه است؟ آیا این یک دین‌داری حداقلی نیست؟ آیا با این دین‌داری اصلاً نشاط و شادی در ما به وجود می‌آید؟ به‌خاطر همین فرم دین‌داری حداقلی است که خیلی اوقات دین‌داران ما دعوای دین و دنیا را به راه می‌اندازند و می‌گویند: خلاصه موسیقی گوش کنیم یا نه؟ اگر گوش کنیم تا چه حد باید ضرب داشته باشد؟ صدای خواننده این‌ور آبی را گوش کنیم یا اون ور آبی را؟ آخر این چه سؤال‌هایی است که عده‌ای می‌پرسند. دقیقاً مثل این است که بپرسد: آیا بعد از خوردن بستنی چوبش را بلیسم یا نلیسم؟ اگر بلیسم چندمرتبه درون‌دهانم ببرم و بیرون بیاورم؟ عزیزم بستنی را رها کردی و به چوبش چسبیدی، تو باید از من بپرسی چه زمانی و چگونه بستنی بخورم که بیشتر به من بچسبد با چوبش چه‌کار داری؟ تو باید از من بپرسی که چه‌کار کنم تا از نماز و روزه‌ام لذت بیشتری ببرم؟ چه کنم تا ماه رمضان امسالم از خمودگی خارج شده و بهترین ماه رمضان عمرم شود؟ 🌺دریافت اطلاعات درباره کتاب 🆔 @Admin_asemani ♦️کارخانه تولید محتوای مذهبی http://eitaa.com/joinchat/3946119185Cc42a0286aa