چون خداوندِ خالق هستـــی، دوستــدارِ تمام آفرینش و بنده‌های خویـــش است، عارف به مقامی می‌رســــد که به تمـــام پدیده‌های عالـم از این منظـــر که مـورد مهر و رأفت خالـق خویش هستند، عشق می‌ورزد. با آن‌ها مهربان است و کریمانه برخــورد می‌کنــد.